Latające humanoidy z Białorusi.

Dzięki współpracy z Białoruską organizacją ufologiczną Ufocom, chciałbym Czytelników, zapoznać z niezwykle interesującym materiałem dotyczących latających istot, zaobserwowanych  na terenie Białorusi.  Artykuł  zawiera bardzo charakterystyczne wątki związane z dawnym folklorem, które mają mocny  wydźwięk  ‘’religijny’’. Za przetłumaczenie tekstu na język Polski serdecznie dziękuję Panu  Wiktorowi Haiduczyk.

Jednym z rzadszych  ale spotykanych  na  Białorusi wątków są spotkania z tajemniczymi humanoidami, chodzącym lub  lecącym w powietrzu. Jeżeli badacze folkloru niechętnie włączają takie zdarzenia w swoich publikacjach, to badacze zjawisk niewyjaśnonych robią to zdecydowanie od  dawna. Tymczasem prędzej czy później należy  zwrócić uwagę na podobne przypadki,  które pojawiają się nie tylko współcześnie, ale także w  materiałach archiwalnych.

Na dzień dzisiejszy w Ufocom zgromadzono kilka takich obserwacji.

Pierwsza historia zdarzyła się w rejonie stolińskim, w parafji Merlińskie hutory. Udało  nam się  odnaleźć w państwowym archiwum regionalnym miasta Pińsk dokumenty dotyczące śledztwa z tego wypadku, przeprowadzonego ze strony władz [5]. W drugiej połowie maja 1949 roku mieszkanka miasteczka Luczick (Luczica?) Anastazja Masiukowicz i jej dziewięcioletni syn-pastuch zaczęli opowiadać o rzekomym spotkaniu z tajemniczym „przybyszem”. Pełnomocnik Rady do spraw rosyjskiej cerkwi prawosławnej przy Radzie Ministrów ZSRR w obwodzie pińskim Iljuk meldował o przeprowadzeniu śledztwa w sprawie tego wypadku. Dochodzenie ustaliło:

„...Komisja, która wyjechała na zlecenie biskupa pińskiego i poleskiego Daniila w składzie dwóch arcykapłanów Bylińskiego Leonida z Dawidgródka i Zaderkowskiego Siemiona ze wsi Reszel Dawidgródkiego rejonu, [wyjaśniła], że ten pastuszek zauważył w powietrzu coś białego w postaci słupa opuszczającego się na ziemię, a kiedy on podszedł do wylądowawszego, to zobaczył człowieka z torbą za plecami.

On zapytał się nieznajomego kim jest i skąd pochodzi. Ten człowiek powiedział że jest bogiem-chrystusem i przyleciał z nieba na ziemię, powiedz, chłopcze, czy są u ciebie ojciec i matka. Pastuszek odpowiedział jemu, że ojciec zmarł, że jest u niego matka i dziadek. W dalszej rozmowie ten człowiek, co nazywał siebie Chrystusem, przekazał: „powiedz swojej matcy i dziadku żeby na tym miejscu postawili krzyż i niech ksiądz jego postawi, a potem ogłosicie ludziom niech idą na to miejsce modlić się i przynoszą ofiary. Ofiary zbierajcie i bierzcie sobie. Ten człowiek z jego słów był w wojskowym ubraniu z medalami i w butach” [5].

Chłopiec rozpowiedział o swoim spotkaniu krewnym i wkrótce wiadomość rozleciała się po całej okolicy. Matka i dziadek chłopaka postawili w tym miejscu krzyż. Wkrótce ihumen Neofit (Griszczuk) poświęcił go w obecności wierzących ludzi. Do tego miejsca zaczęli przychodzić pielgrzymi, przynosić pieniądze i płótno, a „matka pastuszka wszystko zabierała sobie”. Pojawiło się przypuszczenie że ta wszystka historia była wymyślona w celu wzbogacenia lub „że tam wylądował dywersant czy osoba mająca związek z bandytami”. Sam tow. Iljuk od siebie dodał: „co dotyczy mojego zdania i wniosków, to uważam że na Merlińskich hutorach, rozmieszczonych na odludziu, w 45 km od Dawidgródka, mieszczących się na otrubach w promieniu 35 km, polityczna praca masowa prowadzi się rzadko, pomimo tego że najwcześniej dowiedzieli się o tym wypadku w mieście Pińsk przez kancelarię arcybiskupa, ale władze cywilne dowiedzieli się późno i nie przeprowadzili odpowiedniej masowej pracy politycznej z mieszkańcami tych chutorów [5].

Po zbadaniu okoliczności zdarzenia komisja oskarżyła Masiukowicz o oszustwo. Arcybiskup piński rozporządził się przenieść ihumena Neofita (Griszczuka) do parafii w rejonie hancewickiem. W tym samym roku pełnomocnik zdjął go z rejestracji za materiały obciążające w jego aktach osobistych [7]. Warto podkreślić że w maju 1949 roku w obwodzie pińskim rozprzestrzeniły się liczne cuda, związane z odnowieniem ikon i krzyży [6].

O czymś takim wiadomo też z początku lat 1930-tych. W miasteczku Cholmiczy byłego okręgu bobrujskiego w Białorusi ukazał się „członek niebiańskiej kancelarii”. Na nim było dużo krzyży i medali, mówił że miał „niebiańskie radio”. „Ten łotrzyk, oszukując wiernych, starał się przekonać biednych i średniaków nie wchodzić do kołchozu. Mówił że na niebie będą swoje kołchozy. A ziemskie kołchozy przeszkadzają w tworzeniu niebiańskich kołchozów” [10]. Niestety bardzo ciężko powiedzieć o co dokładnie chodziło w tym felietonie. Możliwe mowa idzie o pewnym domorosłym proroku, jakie mogły pojawiać się na ten czas w różnych częściach kraju. Ale ten prorok jest zbyt podobny do wylądowawszego w 1949 roku „weterana wojny”.

Jeszcze jedna rewelacyjna w swoim czasie historia miała miejsce w czerwcu 1937 roku z Ludmiłą Fedosówną Czepik (1930 roku urodzenia). Tym razem latający człowiek również miał atrybuty wojskowego – hełm-szyszak. Zdarzenie miało miejsce w okolicy miasta Czaśniki w pobliżu bocznicy kolejowej i rzeki Uzla.

 „Ja pasła krowę na łące i zbierałam kwiaty. Nagle zobaczyłam, że z góry cicho schodzi „człowiek” bez żadnego spadochronu. On wylądował w odległości 1,5-2 metrów ode mnie. Jego wzrost był mniejszy niż wzrost niskiej nie bardzo wysokiej osoby. Był o około 1-2 głowy wyższy ode mnie. Wzrost jego był około 110-130 cm. Był atletycznie zbudowany, miał znacznie poszerzone w górę ramiona i nieproporcjonalnie dużą głowę. U niego była wąska talia. Na nogach było coś na kształt butów ciemnego koloru, które poszerzały się od kolan jak szarawary. Twarz miała czerwonawy kolor. Był ubrany w obcisłe ubrania w ciemnym kolorze. Na głowie miał hełm, przypominający hełm wojownika staroruskiego – szyszak wydłużonej, stożkowatej formy. Twarz miał otwarty a na oczach było coś podobnego na okulary czy przezroczystą osłonę. Był obok mnie około 1 minutę. Po wylądowaniu otworzył przezroczysta osłona, uśmiechnął się rozciągniętym uśmiechem, rozejrzał się, pogładził trawę, następnie znowu spojrzał na mnie. W rękach miał jakiś owalny przedmiot. Następnie pomachał do mnie obiema rękami, nie wypuszczając przedmiot z rąk. Gdy wylądował, ja przeżegnałam się. Po tym, jak pomachał do mnie, on wzniósł się w niebo z ogromną prędkością i całkiem bezszelestnie. Na wysokości około 50-100 m on jak by zwiniął się w kłębek i jakby rozpłynął się w powietrzu. Tego samego dnia powiedziałam o tym mamie. Na co ona mi powiedziała że jestem szczęśliwa, bo widziałam Boga. Do tej pory nigdy nikomu o tym nie mówiła [8]”.

Ilustracja z książki A.S. Kuzowkina 1982 roku, w której po raz pierwszy została opisana  historia.

W trakcie wywiadów z ludnością pogranicza białorusko-litewskiego ciekawy zapis wykonał Ju.I. Wnukowicz, kandydat nauk historycznych, współpracownik działu folkloru i kultury narodów słowiańskich Centrum badania białoruskiej kultury, języka i literatury Narodowej Akademii Nauk Białorusi.  Historia została opublikowana w roczniku „Беларускi фальклор” [„Białoruski folklor”] w 2016 roku. W miejscowości Barwaniszki na Wileńszczyznie (terytorium Litwy) miejscowa mieszkanka Leonida Udyrysz opowiedziała mu jak w powietrzu porusza się człowiek, którego nazywano hasłem „lapyr”. Nawet konie chrypały po jego pojawieniu się:

„Coś takiego jest. Coś takiego. Kiedy pasłam koni. Tu jest sianokos wielki. Pasłam w nocy. No tak ten oto... Ktoś mówi: taki lapyr, lapyr! Jak w powietrzu leci mówili. Człowiek! A tak straszne że koni chrypią. Aż koni, mówi, chrypią. Straszne jest. A kto tam leci? Oto taki. I ubrania długie. Bóg jeden wie, jakie i co... Strach bierze, do matki: „Idź i spójrz! Albo mi się wydaje?” – Matka mówi: „To ten, kto chodzi po Księżycu, może!” – „A kto?” – „Oto jak to, z chaty wyjdzie. Jak nowy księżyc poświeci na człowieka w pełni i bardzo szkodliwy. Możesz latać po księżycu”. W powietrzu, mówili, leci. I do ziemi, mówili, nie zbliżają się. Wtedy już ojciec nie bał się. No i ten. Przyszedłszy opowiada, ale mówi, co się robi. W naszej wiosce ktoś po księżycu... W pół wioski wyleciał on. No i co? To nie sprawdzali, ale widziali jak leciał człowiek [ULF]”.

Ciekawe, że wyraz „lapyr, lapyr” u mieszkańców Udmurcji „wyraża dźwiękowy (z wizualnym odbiorem) obraz lotu z hałasem (ptaków) czy wizualny obraz wielu płaskich przedmiotów (liści i tak dalej); lapyr karyny ‘głośnie klaskać skrzydłami’; lapyrtyny ‘hałasować skrzydłami’ [3].

Do Ufocom kilka razy zwracali się świadkowie opowiadający o podobnym zdarzeniu. 28 lipca 2011 roku o świcie dwaj strzelcy zmilitaryzowanej ochrony obserwowali w obwodzie witebskim koło jednostki wojskowej (rejon lepelski, wieś Borowka) przelatującą nad krawędzią lasu istotę podobną do człowieka, z krótszymi kończynami, w różowym kombinezonie, wzrostem około dwóch metrów. Leciała powoli nad lasem wzdłuż linii pasa kontrolnego na podejściach do postu i następnie wykonała ostry zakręt ze wzrostem prędkości zbliżając się na około 70 metrów [1].

Ale najbardziej dokładnie  była sprawdzona przez nas inna historia, która wydarzyła się 27 października 2011 roku w okolicy wsi Owsianiki rejonu wilejskiego w obwodzie mińskim. Już zapadał zmierzch kiedy Ludmiła Trifonowa Werina, jej córka Angela oraz Natalia Awdejewa z mężem zobaczyli że w oddali z nieba schodzi jakieś stworzenie. Założyli że to może być „anioł jakiś lub czart”, dlatego na początku obserwowali z daleka, a potem ukryli się w domu. Rankiem po tym cudzie już nie było żadnego śladu. Później udało się nam zrekonstruować jego wygląd: znów można było mówić o pewnym kasku lub o prawie kwadratowej głowie. Samo stworzenie bardziej przypominało jakiegoś „robota” ze świecącym światłem w środku. Ciekawe, że według informatorów 4-5 lat wcześniej w okolicy wsi już występowały plotki o czymś takim.

Obraz istoty z wioski Owsianiki. Autor: Vadim Czernobrow, 2012.

Oczywiście, dla tych  wydarzeń można znaleźć  racjonalne wyjaśnienia. Np. w czasach radzieckich były częste desantowania z samolotów szpiegów na terytorium BSRR [9]. Jeżeli wyposażyć takiego szpiega medalami i umiejętnie zagrać na uczuciach religijnych ludności, to takie lądowanie można zamaskować pod zjawisko pewnego świętego. Również świadkowie mogli w zmierzchu zobaczyć przelot dużego ptaka, meteorologicznej sondy lub wypełnionego helem balonu. A jednak nie wszystkie szczegóły tych lądowań wpisują się w te wersje. Zwraca na siebie uwagę zawód większości świadków – pastuch, który w białoruskim folklorze posiada cechy mitologiczne. Najczęściej to właśnie tacy ludzie pierwsi spotykają się z Matką Boską lub Jezusem Chrystusem [4].

W każdym razie, niektóre z nich stały się już częścią lokalnych legend. Przynajmniej w jednym przypadku miejsce zdarzenia było zaznaczone instalacją krzyża i jakiś czas było miejscem zbierania się pielgrzymów. Może nie jest tak ważna ich natura, przecież oni w każdym razie już stały się częścią naszego legendarnego dziedzictwa.

Przypisy:

1.    Бутов И. Летающие люди со светящихся шаров // АГ «Секретные исследования». – 2012. – №22 (255). – С. 4.

2.    Внуковiч, Ю. Народная культура Віленшчыны ў палявых запісах пачатку XXI стагоддзя / Ю. Внуковiч // Беларускi фальклор. Матэрыялы i даследваннi. – Вып. 3. – Мiнск: Беларуская навука, 2016. – С. 442.

3.    Вопросы удмуртского языкознания. Удмуртский научно-исследорательский институт истории, экономики, литературы языка при Совете Министров Удмуртской АССР, 1976. – Т. 4. – С. 104.

4.    Дучыц, Л. В. Места явления Богоматери (Иисуса Христа, святых) и чудодейственных икон на территории Беларуси // Таинственная Беларусь: материалы конференции (г. Минск, 25 янв. 2015 г. – Минск: Регистр, 2015. – С. 29–50.

5.    ЗГАП. Ф. 679. Оп. 2. Ф. 4. Л. 33–35. Докладная записка уполномоченного Совета по делам РПЦ при СМ СССР по Пинской обл. Ильюка уполномоченному Совета по делам РПЦ при СМ СССР Г. Г. Карпову от 3 августа 1949 г.

6.    ЗГАП. Ф. 679. Оп. 3. Д. 12. Л. 21. Рапорт в Пинское епархиальное управление протоиерея И. Бирюли от 7 июня 1950 г.

7.    Касьцюк, В. Православная Церковь на Брестчине в эпоху Сталина и Хрущева / В. Касьцюк // Запiскi. – Вып. 3. – Брэст: ААТ «Брэсцкая друкарня», 2003. – С. 41.

8.    Кузовкин, А. С. Избранные сообщения о наблюдениях НЛО в СССР. – Вып. 9. – М., 1982. – С. 1–3.

9.    Удилов, В. Н. Записки контрразведчика: взгляд изнутри / В.Н. Удилов. – М.: Ягуар, 1994. – С. 68.

10.  Шишаков, В. Религия и колхозное строительство / В. Шишаков. – М.: ОГИЗ «Московский рабочий», 1931. – С. 44.

Informatorzy:

Udyrysz (Bieliak) Leonida Felixsówna [ULF], 1930 rok urodzenia, wieś Barwaniszki (rejon wileński, Litwa), katoliczka. Wywiad zrobił Ju. Wnukowicz.

Tekst oryginału:

http://www.ufo-com.net/publications/art-9396-materialy-o-vstrechah-s-letausimi-ludmi.html

Autor – Ilja Butow.

Tłumaczenie z języka rosyjskiego – Wiktor Haiduczyk.