Refleksyjnie i wspominkowo - Marcin Kołodziej.

Czas, w którym piszę ten tekst, zwykle skłania do świętowania i podsumowania. Cóż, ja nie obchodzę świąt jak większość polskiego społeczeństwa z tego względu, że nie przywiązuję wielkiej wagi do religii i tradycji. Natomiast kończący się rok zawsze skłania do dokonywania bilansów. Tej pokusie nie oparłem się i ja. Niedawno gadałem z Arkiem, który zgodził się zamieścić ten tekst na swoim blogu. Ostrzegałem go, że będzie sentymentalno – melancholijnie. Zobaczymy, może nie będzie tak tragicznie.

Marcin Kołodziej

Powtórzę, co napisałem blisko 2 lata temu w ostatnim tekście zamieszczonym jeszcze na Spotkaniach z Nieznanym. Nie jestem, nie byłem ufologiem. Jednak, gdy w 2005 roku skontaktowałem się z Arkiem, podsyłając mu przy okazji swoje obserwacje, poprosiłem o przysłanie kwestionariusza osobowego, niezbędnego do weryfikacji mojej osoby pod kątem przydatności w CBUFOiZA. Tak, chciałem wstąpić do tej organizacji, która – także moim zdaniem – była jedną z najlepszych, jeśli nie najlepszą działającą w Polsce grupą badawczą. Na chęciach wtedy się skończyło, poza tym studiowałem, dorywczo pracowałem. Ale, zarobionych pieniędzy nigdy nie wydawałem na tanie – moim zdaniem – rozrywki – panienki, piwko, wóda (brrrr!), trawka… Kupowałem za nie książki i czasopisma o ufologii, tajemnicach przeszłości. W chwili obecnej, w mojej domowej biblioteczce znajduje się ponad 150 publikacji, z których lwia część poświęcona jest paleoastronautyce, dalej ufologii, pozostałych kilkanaście porusza problem pozostałych szeroko rozumianych zjawisk paranormalnych, które też mnie interesują. Zbiorek sukcesywnie powiększam, w miarę finansowych możliwości, rzecz jasna. To był rok 2005.

Dla mnie jeden z najlepszych pod wieloma względami, dla ufologii polskiej tragiczny. Dlaczego? Po pierwsze, Agencja Nolpress zakończyła wydawanie Magazynu UFO. Moim zdaniem kwartalnik ten był rewelacją. Praktycznie w całości poświęcony tematowi, który mnie (wtedy) rajcował w równym stopniu, jak paleoastronautyka. Po drugie, po CBUFOiZA pozostała ogromna wyrwa. Nie zapełni jej ani Fundacja Nautilus ani NPN, PGU ani indywidualnie działający ufolodzy, którzy w wyniku rozmaitych niesnasek (nie opowiadam się po żadnej stronie) poszli w swoje strony. A szkoda, bo tylko kolektywnym wysiłkiem można coś osiągnąć. Wiem coś o tym. Sam jestem typem „Zosi-Samosi”, indywidualistą, który z racji tych cech charakteru zawsze ma pod górkę, bo „ja siam!”. Tak przy okazji, może pora to w końcu zmienić? Powinienem już dawno to zmienić. Ale, mniejsza o mnie. Wracając do sedna sprawy, stan ten utrzymuje się po dziś dzień, a nawet jest jeszcze gorzej. Polska ufologia zdechła, nieliczni badacze i publicyści, którzy jeszcze „siedzą w temacie” sami mają niewielkie pole do manewru. Tym bardziej cieszy powrót Damiana Treli, którego artykuły publikowane na stronicach kwartalnika UFO także „łykałem” niczym pelikan ryby. 

Z rozrzewnieniem wspominam czasy, kiedy każdą książkę o UFO pochłaniałem w kilka wieczorów. Obecnie mam pięć – sześć pozycji, które stoją na półce, od kilku lat nieruszone. Nie potrafię po prostu się przemóc, by przeczytać je. Z paleoastronautyką sytuacja jest nieco lepsza, ale i na tym poletku coraz częściej występuje zjawisko powtarzalności. Ileż można czytać o mapach Piri Reisa? O Płaskowyżu Nazca? O „Synach nieba” opisywanych w starotestamentowych apokryfach? Więcej, co prawda, można znaleźć na stronach AAS, Atlantis Rising, ale większość materiału wciąż się powtarza. Z książkami o tych tematykach też nędza. Znalazł się jeden pasjonat, Adam Chrzanowski, który podjął się trudu tłumaczenia publikacji wydawanych na Zachodzie. Jego ostatnia świetna robota to „Spuścizna Andreassona”. Smutna prawda jest taka, że książki o tematach nas interesujących można nabyć głównie na… allegro i w antykwariatach. Ja tak robię. Innym miejscem, gdzie co jakiś czas pojawiają się jakieś nowości, jest Wydawnictwo Prokop. To także miejsce, w którym zaopatrywałem się w „nowe” książki. I nie sądzę, że proza życia, praca, domowe obowiązki są jedynym wytłumaczeniem sytuacji, dlaczego jedną książkę czytam nawet kilka tygodni.

Z moich poszukiwań wynika, że tematyka UFO i paleoastronautyczna wciąż popularna jest na Zachodzie. Von Daniken wciąż jest popularny w krajach strefy niemieckojęzycznej. Istnieje wiele organizacji, z których prym wiedzie MUFON CES. Także w Wielkiej Brytanii nie panuje taka posucha na „naszym” poletku, jak w Polsce. Może to jest właśnie klucz? Może, zamiast działać samemu i tym samym ginąc w tłumie, stworzyć na początek nawet jedną, acz prężnie działającą organizację badawczo – popularyzatorską. Organizację, która skupiałaby się na rejestrowaniu, katalogowaniu i popularyzowaniu tematyki. Olać stawianie pomników czy tworzenie „polskiej Strefy 51”. Przyciągnęłaby z pewnością uwagę wielu ludzi. Może cokolwiek ruszyłoby z miejsca. A tak? Mamy, co mamy? Powstały w tym roku kwartalnik Szósty zmysł wydawany przez Agorę, poszedł do piachu po wydaniu… dwóch numerów. Jest Nexus, jest jeszcze kwartalnik Enigma. A poza tym, najdłużej istniejące Czwarty Wymiar i Nieznany Świat. Pisma, które zdobyły uznanie wśród polskich czytelników. Swoją drogą, to prawdziwy ewenement, który mógłby się zdarzyć chyba tylko w Polsce: na rynku utrzymują się pisma, założone praktycznie przez małe wydawnictwa, bez potężnego wsparcia finansowego. A więc, pieniądze to nie wszystko.

Jeżeli chodzi o mnie, w ciągu dwóch ostatnich lat spróbowałem swoich sił jako publicysta w prasie. Co jakiś czas można więc przeczytać artykuły spod mego pióra. Jest, jak jest, ani się nie raduję, ani nie jojczę. Zawsze jednak słowo drukowane/pisane stało u mnie ponad Internetem z tegoż to względu, że do Internetu dostęp mają wszyscy. Natomiast czasopismo ma ograniczony nakład, więc kupienie go, a co dopiero publikowanie traktuję jako swego rodzaju zaszczyt i nobilitację, dającą poczucie swoistej wyjątkowości. Nie popadam w samo zachwyt, bo prawda jest taka, że na kilkadziesiąt propozycji podsyłanych w ciągu dwóch ostatnich lat, ukazało się ponad dziesięć, bądź ma się ukazać. Ale, swoją kolej trzeba cierpliwie odczekać.

Jeśli idzie jeszcze o mnie, moje fascynacje tajemniczymi zjawiskami zejdą na dalszy plan. Z bardzo prostego powodu. Życie wymusiło na mnie (na każdego praktycznie wymusza) podjęcie kilku decyzji, które poskutkowały drastyczną zmianą priorytetów, jakimi się kierowałem. Ufologia i paleoastronautyka kiedyś nimi były do tego stopnia, że chciałem napisać o jednym i o drugim książkę. Cóż, zadawalam się moimi artykułami, które sporadycznie (dobre i to) się ukazują. Dzisiejsza rzeczywistość wymaga przekwalifikowywania się, nabywania nowych umiejętności. Zabiera to często mnóstwo czasu. Tak też będzie i w moim przypadku. Arek wie, o czym piszę. Tak więc, marzenia o napisaniu książek, czy pracy w jakiejś gazecie pozostaną marzeniami, ja natomiast, chcąc coś zrobić w moim kierunku, będę musiał zacisnąć zęby, zakasać rękawy, ścisnąć poślady i wziąć się ostro do roboty. Długa i wyboista droga przede mną, ale, wierzę, że osiągnę to, co zamierzam. Udowodniłem to nieraz. Przykładem tego jest także pisywanie do prasy. To nastawienie to też swego rodzaju leczenie się z pesymizmu, z którym się urodziłem i który ciążył mi przez całe dotychczasowe życie. 

Wierzę (może naiwnie, a może nie), że i polska ufologia mimo wszystko się odrodzi. Wierzę, że działający jeszcze badacze i popularyzatorzy, odkładając na bok wzajemne uprzedzenia, są w stanie się dogadać i zrobić coś w tym kierunku. A ja? Mam nadzieję, że ten tekst natchnie co niektórych do podjęcia odpowiednich działań. Arek odwala kawał dobrej roboty. Damian powrócił do ufologii. Robert Leśniakiewicz też nie próżnuje, tylko robi wiele na swoim blogu, np. tłumaczy artykuły z prasy rosyjskiej. Jest jeszcze kilku niewymienionych w tym tekście, którzy także dołożyli po swojej cegiełce w rozwój ufologii i którzy mogą przywrócić jej blask. Nikt nie wymaga tego, by było, jak za Bronisława Rzepeckiego, Krzysztofa Piechoty, Zbigniewa Blanii-Bolnara, Lucjana Znicza-Sawickiego, Olgierda Wołczka, Andrzeja Trepki, Andrzeja Marksa, Arnolda Mostowicza i innych znakomitości i pionierów polskiej ufologii. Bo te wspaniałe czasy nigdy już nie wrócą. Minęły bezpowrotnie. Ale, UFO nie przestało się ukazywać, napływają relacje, co niektórzy sporządzają raporty, jeżdżą w teren, popularyzują…

Może pora najwyższa?

Marcin Kołodziej

20 – 21 XII 2012