"Magonia po Polsku" - spotkania z niezwykłymi istotami cz. II

W trakcie mojej  wieloletniej przygody z ufologią dane mi było poznać nie tylko zdarzenia związane z rzekomymi "kosmitami", ale też takie, które (nierzadko wbrew zdrowej logice) cechują się  wysokim współczynnikiem dziwności. Za takie należy uznać relacje związane z obecnością istot, które niegdyś w folklorze nazywano skrzatami, gnomami czy innymi magicznymi postaciami. Tak. Dobrze państwo przeczytaliście!

W drugiej części artykułu, przedstawię kolejne relacje jakie otrzymałem od moich czytelników - świadków spotkań z dziwnymi istotami. Już w pierwszej części zastanawiałem się, czy istoty, tego rodzaju są "fizyczne", czy  są raczej jakiegoś rodzaju projekcjami, które w szczególności oddziaływają na świadomość  i psychikę osób, które  są bardziej sensytywne. W pierwszych dwóch przypadkach zdarzenia, które opiszę zdają się nie mieć w dosłownym tego słowa znaczeniu charakteru fizycznego, a zauważone postaci nie tylko pozostawały niewidoczne dla innych, ale miały jakby naturę "eteryczną".

Pierwsze  niezwykłe zdarzenie jakie opiszę miało miejsce w małej miejscowości Rybienko Leśne koło Wyszkowa w 1975 roku. Oddajmy głos świadek.

"Przeżyłam coś podobnego w dzieciństwie. Obecnie mam 47 lat, a to zdarzyło się podczas wakacji między pierwszą a drugą klasą szkoły podstawowej (więc był to pewnie 1975 rok). Byłam wtedy wraz ze starszą o 3 lata siostrą na koloniach w Rybienku Leśnym k. Wyszkowa nad rzeką Bug. Mieszkaliśmy w szkole podstawowej. Budynek szkoły istnieje do dzisiaj. Do klas wstawiono łóżka polowe i tak dzieci spały. Dziewczynki zakwaterowano na II piętrze, a chłopców na I piętrze. Moje łóżko stało pod ścianą w środkowej części sali. Leżąc dobrze widziałam przez okno wysokie sosny (to ważne!). Wśród nich była też latarnia, która świeciła się całą noc. Dobrze oświetlała sosny, a i w salach było widniej. 

Którejś nocy nie mogłam spać. Byłam bardzo grzecznym dzieckiem, więc cichutko sobie leżałam żeby nikogo nie obudzić, nie przeszkadzać. Patrzyłam w okno na oświetlone gałęzie sosen. W pewnej chwili zobaczyłam coś bardzo dziwnego! “Skrzaty” uwijające się na konarze jednej z sosen. Ścierpłam ze strachu. Byłam przerażona i dosłownie zmrożona. Wiedziałam, że one mnie nie widzą, że nie mają pojęcia że ktoś może je widzieć jak wnikają w pień drzewa i z niego wychodzą. Bardzo się śpieszyły, były zaaferowane, coś tam wnosiły, chowały... Gdyby zorientowały się, że je widzę zrobiły by mi krzywdę! Wyglądały jak 'klasyczne' skrzaty – krępe, na krótkich nogach, wysokości ok. 1,2 m. Nawet teraz, gdy o tym piszę cierpnie mi skóra... a minęło 40 lat. Obserwowałam, to dość długo, może z pół godziny.

Nie był, to sen ani żaden zwid! Tego jestem pewna.  Rano opowiedziałam o wszystkim siostrze (ona spała na tej samej sali, ale w drugim końcu - bałam się ruszyć i do niej wtedy w nocy uciec). Ona mi uwierzyła, ale zabroniła o tym komukolwiek mówić. Oczywiście najpierw usiłowała mnie przekonać, że to był może kot czy wiewiórka, ale przecież wiedziałam jak wyglądają te zwierzęta, a jak 'taki zminiaturyzowany ludzik'! Do tego one były i młode i stare – różne. Siostra też dobrze pamięta tę sytuację. Zabroniła mi o tym mówić, bo... dzieci by mi nie uwierzyły, a tylko bym była pośmiewiskiem, wytykały by mnie palcami i naigrywały się. 

Dla pewności, że jej posłucham, zagroziła, że jak pisnę choć słowo to mi wleje! (a nigdy mnie nie uderzyła ani wcześniej ani później). Szybko się przekonałam o tym, że miała rację, każąc mi trzymać język za zębami.  Po południu poszliśmy na spacer do Wyszkowa. Grupa dziewczynek i grupa chłopców z paniami opiekunkami. Przechodziliśmy przez długi most na rzece, gdy do 'Pani' podbiegł prawie z płaczem chłopiec (w podobnym jak ja wieku). Chłopcy się z niego naśmiewali... bo opowiedział im, że widział w nocy skrzaty na sośnie przed szkolnym budynkiem. Widział je w świetle latarni, przez okno. Zaklinał się na wszystkie świętości, że to prawda, ale nikt mu nie uwierzył. Pani też obróciła to w żart, kolegom pogroziła palcem."

   Rysunek wykonany przez świadka zdarzenia

Historia ta była tak niezwykła, iż postanowiłem uzyskać maksimum informacji jakie mogła mi przekazać ta bardzo miła i życzliwa kobieta. Oprócz przekazania wielu wartościowych informacji udało się przeprowadzić, ze świadkiem rozmowę na temat tej historii, którą można odsłuchać na YouTube.

Pani Lena (imię zmienione) odpowiedziała mi bardzo  precyzyjnie na kilka pytań jakie zadałem jej w korespondencji. Jej odpowiedzi zaznaczone zostały kursywą.

W czasie zdarzenia była pani w stanie się poruszać?

Nie przypominam sobie, żebym nie mogła się poruszać; ja bałam się nawet drgnąć, bo to mogłoby zwrócić ich uwagę; zorientowaliby się, że ktoś (ja) ich widzi. To dziwne... nie mam pojęcia skąd wiedziałam, ale jednak wiedziałam, że za  wszelką cenę powinnam uniknąć ich zainteresowania... Gdyby się zorientowali, coś nieprzyjemnego by mnie spotykało, coś dla mnie bardzo niebezpiecznego. Po prostu “nikt nie miał prawa tego widzieć”! Nie mam pojęcia skąd to przeświadczenie się wzięło. I drugie - bardzo podobne - że, one jakby “słyszą myśli”, skanują pewien obszar przestrzeni, kontrolują go. Wiedziałam też, że... nikt ze śpiących ze mną na sali nie obudziłby się nawet jakbym krzyczała w niebogłosy. Skrzaty mogłyby zrobić ze mną co tylko by uznały za stosowne.

Czy w trakcie zdarzenia odczuwała Pani jakiś niepokój, niezwykłą ciszę lub inne osobliwe odgłosy itp.?

Jak pisałam, byłam zmrożona strachem; było mi zimno (pewnie z nerwów, z napięcia); odgłosów nie przypominam sobie żadnych - ani na sali, ani na korytarzu, ani na zewnątrz. Nie pamiętam nawet, aby ktoś chrapał, czy posapywał przez sen. Tylko to nieopisane napięcie i pragnienie, żeby jak najprędzej mieć to za sobą. Żeby zniknęło...  żeby nadszedł świt...

Proszę, o ile Pani pamięta, podać ilość "skrzatów" i opisać, jak były ubrane oraz jakie miały twarze (lub inne szczegóły ich wyglądu).

Oj, z tym większy problem... Ale nie były z wyglądu jakieś straszne. Co, to to nie! To były klasyczne krasnoludki, jak z bajki - przynajmniej w moich dziecięcych oczach, tylko dużo większe od tych ”bajkowych”. Dzisiaj określiłabym je jako krasnoludy z “Hobbita” Tolkiena. Miały humanoidalną budowę - głowa, ręce, tułów, nogi, ale były przysadziste, krępe. Nogi i ręce trochę przykrótkie w stosunku do tułowia. Były bardzo zwinne. Po konarach poruszały się jak my po podłodze.  Tak jakby to było ich naturalne środowisko. Miały włosy, ale czy jakieś nakrycie na głowie (czapka, kapelusz, beret) to nie jestem pewna. Zupełnie nie pamiętam. Twarz szeroka, jasna skóra. Oczy, nos, usta - czy i jakie uszy nie wiem, nie pamiętam, może w ogóle nie widziałam? Były ubrane - pamiętam dwa skrzaty, że były w portkach i kubrakach, takich trochę nie z tej epoki. Czy miały coś na stopach? Nie pamiętam. Takie z metra cięte “ludziki” Ile ich było? Kilka... może 4-5 może ze dwa więcej. One szybko się poruszały, bardzo się śpieszyły, jakby się bały że z czymś nie zdążą. Biegały (tak - biegały!) po gałęzi w tę i z powrotem (do pnia). Nie widziałam końca gałęzi więc nie wiem skąd/z czego nosiły te pakunki. Koniec konaru był poza zasięgiem mojego wzroku. One były w różnym wieku... Pamiętam jednego “starego” i jednego “młodego”. Tak z wyglądu mogłabym je określić, co do wieku. Ten “stary” miał po prostu starą twarz, ale był tak samo sprawny fizycznie jak pozostałe. Chyba był ważniejszy od pozostałych. To on nimi dyrygował, popędzał ich żeby szybciej się uwijały z wnoszeniem pakunków do pnia, a właściwie w  pień, bo nie pamiętam, żeby tam był jakiś widoczny otwór, po prostu wnikały w pień sosny i wyłaniały się z niego, fakt że w jednym i tym samym miejscu, a nie w dowolnie wybranym.

Z tego, co pani pisze istoty wnikały w pień drzewa proszę opisać ten sposób jak to wyglądało i co one przenosiły lub miały w rękach.

Wnikały tak jakby w ten pień pokryty korą - nie był żadnym twardym pniem tylko np. jakimś wyświetlonym obrazkiem. Nic się nie uginało, nie rozstępowało, po prostu znikali w tym pniu, za korą (nie wiem jak to opisać). Wie pan, to tak jakby rzutnikiem wyświetlić obraz na kotarze z mgły i... wchodzić/wychodzić z niego. Żadnego oporu, żadnego falowania obrazu, no nic!  To co przenosiły musiało mieć dla nich ogromne znaczenie, było ważne i potrzebne, wręcz niezbędne. To były jakieś pakunki. Pewnie nie były bardzo ciężkie, bo przenosiły je pojedynczo, tzn. jeden skrzat był w stanie samodzielnie. przenieść coś na kształt dużego lub bardzo dużego pudła, skrzyni. Nosiły je przed sobą. Tylko pudła, paki, skrzynie, pakunki. Nie pamiętam żeby to były jakieś przedmioty czy rośliny/zwierzęta, rzeczy. Pamiętam takie paki, paczki, paczuszki. Nie pamiętam czy miały jakiś kolor albo specyficzny kształt. ‘’

Z pośród innych informacji wynikało, że w tamtym czasie tuż koło budynku i okna w którym spała Lena rosło więcej sosen, dziś udało się to potwierdzić, korzystając z galerii zdjęć (dostępnej tutaj).

 Widok szkoły z opisem wykonanym przez świadka 

 Najprawdopodobniej z drugiego lub piątego okna od lewej strony dokonano obserwacji.

 Widoczne sosny od strony okien w którym spała Lena.

 Po tylu latach zostały tylko dwie widoczne sosny kilka metrów od okien szkoły.

Przeżycie Leny zdaje się potwierdzać inny chłopiec, który najprawdopodobniej obserwował te same istoty. Niestety, jak widać, jego otwartość i chęć podzielenia się z innymi została wystawiona na pośmiewisko i drwiny. Odległość sosny od okna to kilka metrów (do dziś faktycznie rosną tam dwie stare, sosny, ale w 1975 roku zdaniem Leny było ich więcej). Świadek na dowód swojej obecności podesłała mi zdjęcie z tej kolonii, na którym widać budynek szkoły  z całą grupą kolonijną na której jest też mała Lena. Niestety z wiadomych przyczyn nie mogę tego zdjęcia opublikować. Nie udało się ustalić jak i  kiedy zakończyła się obserwacja istot, ponieważ Lena obudziła się już rano dość zmęczona, ale w pełni świadoma swych przeżyć. Lena niebawem rozchorowała się i została umieszczona w szkolnej izolatce, dwa dni leżała zupełnie sama i bardzo bała się nocy.  Do chwili obecnej nigdy już nie zauważyła czegoś podobnego, ale jej dalsze życie nadal obfitowało w szereg bardzo dziwnych zdarzeń i spotkań.  Lena swoją historię opowiedziała jedynie rodzinie i najbliższym znajomym.

Opowiadałam rodzinie o tym zdarzeniu i kilku bliskim przyjaciołom. Reakcje? Wbrew oczekiwaniom wcale nie pukali mnie w głowę. Raczej byli zaciekawieni, zdumieni. Nigdy nie siliłam się na tłumaczenia, co to było, dlaczego itd., nie przekonywałam, żeby mi wierzono lub nie... Przecież nie o to chodzi. Po prostu widziałam takie coś i to tyle. Wiem co widziałam - mówiła.

Kolejne zdarzenie otrzymałem z "drugiej ręki", ale było znane mojemu czytelnikowi dzięki opowiadaniu jego sąsiadki, która już nie żyje, ale niegdyś wielokrotnie o tym wspominała. Zdarzenie miało miejsce w miejscowości Wschowa (woj. lubuskie) pomiędzy rokiem 1960 a 1965.

Pani  opowiadała że jak szła w nocy z pracy. Była pełnia. Usiadła pod drzewem. Była niedaleko domu usiadła i podziwiała księżyc. Usnęła, a  kiedy się obudziła tuż przed nią stały dwie malutkie postacie i się jej przyglądały. Ona myślała, że to dzieci. Kiedy się poruszyła, oni uciekli w pobliskie krzaki. Nazwała je "małe diabełki". Jak uciekali, to się dziwnie kiwali na bok. Byli pokryci takim futrem lub mieli takie odzienie "jak krzak". Twarzy nie było widać było - za ciemno. Ona potem dopytywała ludzi czy na wieś przeprowadziły się jakieś karły ludzie, ale nie było nikogo takiego. Opisała wzrost  istot pokazując do swojego kolana (ona miała góra 170 cm wzrostu). Ona też opowiadała, że któregoś razu prowadziło ją lasem jakieś dziwne światło była nim oślepiona. Szło nad nią a ona patrzyła na to. Opisała to jako kula światła która nagle się pojawiła znikąd i prowadziła ją

Przemek - autor bloga www.ufoskywatching-pl.blogspot.com opisał niezwykłe zdarzenie jakie opowiedział mu człowiek który natknął się w latach 80-tych na typowego skrzata pod Wielką Krokwią w Zakopanem, a który w późniejszym czasie miał wiele zdarzeń związanych z UFO i nocnymi gośćmi.

Incydent miał miejsce w pobliżu Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Świadek, Witold Rusek, przechadzając się po okolicznym lesie, spotkał siedzącego na kamieniu i grającego na skrzypcach skrzata. Owa postać, zdawała się nie przejmować obecnością człowieka. Gdy ten, zapytał samego siebie, czy zwariował, skrzat telepatycznie odpowiedział, że nie, po czym dodał cyt. "My tutaj żyjemy i jesteśmy związani z siłami przyrody." Ta mała istota z fizjonomii przypominała człowieka, ubrana zaś była w skórzaną, brązową kamizelkę, z której wyłaniały się nie odziane niczym, grające na instrumencie ręce. Nogi z kolei przyodziane były w krótkie spodenki, zaś buty miał brązowe i skórzane, z zagiętymi ku górze noskami. Na głowie spoczywała zielona, na wzór myśliwskiej czapka z piórkiem. Krasnal grał na skrzypcach z taką prędkością, że świadek nie był w stanie dostrzec samych dłoni i przedramion, zaś muzyka jaka wydobywała się z instrumentu była czymś niepowtarzalnym i pięknym , czego pan Witold nigdy wcześniej słyszał. W jednej chwili skrzat znikł, co zakończyło to niecodzienne spotkanie.

Kolejny przypadek  cechuje  duży współczynnik dziwności, który dotyczył małego stworzenia, jakie zostało zauważone w kamienicy w Poznaniu w 1980-81 roku, przez 7-letnią Lidię (imię i nazwisko zastrzeżone). Co prawda przypadek ten dotyczy istoty mierzącej ok. 40 cm, ale jego szczegóły przypominają nieco współczesne bedroom visitors.

Gdy miałam ok 7 lat obudziłam się pewnej nocy i zobaczyłam na parapecie okna stojącą postać, która mogła mieć maksymalnie 40 cm wzrostu. Miała na sobie długą pelerynę zakrywającą jej sylwetkę i twarz od tyłu świeciła uliczna latarnia co sprawiło, że nie widziałam żadnych szczegółów jej twarzy i anatomii. Przeraziłam się strasznie, ale moja matka zawsze powtarzała, że kiedy nam (dzieciom) coś się wydaje, czegoś się przestraszymy, zawsze można znaleźć na to logiczne wytłumaczenie. 

Trzęsłam się, więc w środku ze strachu a umysł pracował na pełnych obrotach, by odnaleźć logiczne wytłumaczenie tego co widzę. Wstałam z łóżka z zamiarem sprawdzenia co może rzucać taki cień, bo uznałam, że to musi być cień. Kiedy usiłowałam jej dotknąć to postać znikała. Doszłam nawet do tego, na czworakach podkradałam się pod parapet wyciągałam rękę od dołu dotykając parapetu. Wtedy też to coś znikało. Postanowiłam pójść się załatwić by ocenić czy ze mną jest wszystko dobrze, czy czasem nie śnię na jawie. 

W kuchni był ojciec pytał dlaczego jeszcze nie śpię jest późno w ubikacji szczypałam się po nogach by sprawdzić czy jestem przytomna. Miałam też nadzieję, że jak wrócę do pokoju tego czegoś już nie będzie na parapecie i będę mogła odetchnąć z ulgą, że to było tylko złudzenie . Niestety stało tam nadal. A mi zaczynało brakować pomysłów co mam dalej zrobić. Wtedy odkryłam najdziwniejszą rzecz z punktu widzenia logiki mianowicie to, że cały czas telepatycznie z tą postacią prowadziłam dialog. 

Byłam tak zdenerwowana a rozmowa była tak naturalna jakbym od zawsze potrafiła takowe prowadzić, dlatego początkowo umknęło to mojej uwadze, ale to właśnie ta istota zachęciła mnie do zbadania zjawiska. Wtedy pomyślałam, że chcę by pokazała mi swoją twarz odpowiedź padła, że nie, "bo wtedy jeszcze bardziej się przestraszę". Uznałam, że czas obudzić brata śpiącego ciągle w tym samym pokoju w, którym od dłuższej chwili prowadziłam swoje małe badania. Wtedy postać zdecydowanie się temu sprzeciwiła a ja z kolei nie byłam wstanie przeciwstawić się jej woli. Kazała mi wracać do łóżka, co posłusznie uczyniłam i, co ciekawe, pomimo wewnętrznego zdenerwowania prawie natychmiast zasnęłam.

W dwóch ostatnich przypadkach widać analogię telepatycznego kontaktu pomiędzy istotą a człowiekiem, choć w przypadku Lidii siła stojąca za  ciemną postacią sprawiała jakąś nadrzędną kontrolę nad małą dziewczynką, dlatego nie wiadomo jaki był ciąg dalszy tej historii, ponieważ świadek pod kontrolowanym przymusem istoty zapadła w sen, podobnie jak w przypadku "nocnych gości". Drugą  interesującą cechą tego zdarzenia jest pozorna niematerialność owej postaci, która znikała przy próbie kontaktu. A może była to jedynie jakaś "projekcja"? Widać dużą analogię między skrzatami a istotami z UFO, które także próbują kierować od ludzi złudne "przekazy".

Wielokrotnie w sprawę skrzatów i tego typu istot zamieszane są dzieci, rzadziej dorośli, ale nie jest to regułą. Jedna z moich czytelniczek opisała  historię swojej córki, która w wieku 5-6 lat miała rzekomo zauważyć w pokoju małe istoty, których się bardzo przestraszyła.  Zdarzenie miało miejsce pod Warszawą ok. 2013 r. Niestety nie wiadomo czy historia opisana przez małe dziecko jest prawdziwe czy tylko jej dziecięcą fantazją. Poniższy opis wykonała mama w oparciu o relację jej córki, rysunki zostały własnoręcznie narysowane przez dziewczynkę. 

Trudno powiedzieć czy działo się to naprawdę czy to wytwór wyobraźni dziecka, które jak pamiętam obudziło się w nocy z krzykiem, w gorączce. Córka opowiadała przejęta, że w jej pokoju nagle pojawiły się niewielkie postacie, rozmawiały w języku jej nieznanym, przyniosły wielkie pudło i buszowały w jej szafie. Zapamiętała, że wśród nich była jedna kobieta. Ludzie ci mieli dziwne buty z długimi noskami. Zaczęła krzyczeć kiedy jeden z nich pochylił się nad nią, leżącą na łóżku. Trochę mi to bajkowo zabrzmiało. Widziała też, kilkakrotnie, pumę, jak twierdzi. Widziała świecące się oczy za oknem, wpatrujące się w nią intensywnie.  Moja córka ma naturalny dar widzenia istot z innego świata. Kiedyś narobiła strasznego krzyku, bo zobaczyła, że przez ścianę przechodzą jakieś postaci - i jak powiedziała, były niegrzeczne, śmiały się nieładnie, zachowywały się arogancko. I wtedy pojawiła się kobieta w czarnej staromodnej sukni, pokrzyczała na nich, kazała im się uspokoić, podeszła do łóżka i powiedziała jej, żeby się nie bała, bo ona pilnuje jej bezpieczeństwa. Córka była  wystraszona, rozpalona - temp. 39 stopni, myślałam że bierze ją jakaś infekcja, ale temperatura spadła w ciągu godziny, sama bez lekarstw i żadnego dalszego ciągu nie było, kataru, nic kompletnie. Tak to wygląda jakby w takich przypadkach reagowała temperaturą. Przestraszyły ją te skrzaty nie na żarty. Wtedy mówiła o nich: mali ludzie. Krasnoludkami nazwała ich jakiś rok później kiedy skojarzyła tamtą noc z bajką o sierotce Marysi

Mama małej Ady (imię zmienione) powiedziała mi również, iż jej dom  został zbudowany na osuszonym stawie, stoi na betonowych studniach, teren w okolicy jest podmokły. Jej córka narysowała istoty jakie wówczas miały się pojawić w jej pokoju. Oczywiście jest to obraz małego dziecka i nie wiadomo czy faktycznie (o ile to w ogóle prawda) oddaje rzeczywisty wygląd istot. Na uwagę zwraca szczegół wspomniany przez dziewczynkę - "pudła" jakie miały istoty, o tym samym szczególe była mowa przypadku mającym miejsce w Rybienku Leśnym. 

Wszystkie zdarzenia cechuje  bardzo wysoki wskaźnik dziwności taki sam jaki niegdyś był opisywany w literaturze poświęconej folklorowi. Te same istoty mają podobny wspólny mianownik jak istoty z UFO: pojawiają się nagle, znikają zdają kontrolować materię/czas a nawet wpływać na  świadomość i psychikę człowieka. Ich charakter jest zbieżny z  istotami ukrywającymi się za UFO. Noszą tylko inne "ciuszki".  Nie wiadomo czy krasnale, skrzaty, i inne kreatury są  bytami z innych światów, które przenikają się z naszą rzeczywistością, czy tylko celowymi projekcjami sił, które mają nas w jakiś sposób manipulować, zmieniać nasze postrzeganie  a być może nawet i prowadzić wobec nas zwodniczą grę...

Apel: Zachęcam wszystkich potencjalnych świadków podobnych zdarzeń do podzielenia się ze mną swoimi historiami, wszystkim zapewniam zrozumienie, anonimowość i dyskrecję kontakt: arekmiazga@gmail.com