Tajemnica diabelskich (i świętych) kamieni Marcin Stachurski

Niniejszy artykuł został napisany w 1999 r. i był przeznaczony do publikacji w biuletynie zagadnień ufologiczno-paranormalnych "UFO Forum". Jednak zanim artykuł został opublikowany, biuletyn przestał się ukazywać. Znaczną część tego artykułu stanowił również referat wygłoszony podczas prelekcji organizowanych przez Wrocławski Klub Popularyzacji i Badań UFO w ramach "Piątkowych spotkań z UFO" w 1999 r. Artykuł nie został zaktualizowany o nowe dane (wyjątkiem jest tylko jedno zdjęcie kamienia z Leosi, które pobrałem z internetu) i bazuje na materiałach, którymi dysponowałem w latach mojego zainteresowania "diabelskimi kamieniami" t.j. 1997-2000. Dziś temat tych kamieni wydaje się być kontrowersyjny i zupełnie niezwiązany z ufologią, lecz w latach 80/90-tych stanowił on duże zainteresowanie niektórych ufologów.

     Diabelskie (i święte) kamienie są to rozrzucone prawdopodobnie na całej kuli Ziemskiej tajemnicze głazy narzutowe posiadające najczęściej odciśnięte na swej powierzchni zagadkowe ślady w postaci  stóp, dłoni rąk, łap, pazurów i kopyt, które określane są w podaniach ludowych i legendach mianem kamieni czarcich/diablich lub świętych. Oprócz odcisków charakteryzują się one tym, że najczęściej można je spotkać w dawnych miejscach kultu, w pobliżu kościołów, kaplic czy cerkwi. Jeszcze innym interesującym faktem jest ich ustawienie, otóż usytuowane one są na Ziemi w sposób nie przypadkowy, tzn. leżą na przecięciach (w tzw. "miejscach mocy") i/lub wzdłuż biegnących linii tzw. "siatki energetycznej" otaczającej Ziemię, o której mówią badania radiestezyjne. 

Kamienie uchodzące za diabelskie od bardzo dawnych czasów uważane są przez okoliczną ludność za kamienie złe, dziwne, posiadające zagadkowe właściwości, a osoby które przebywały dłuższy czas w pobliżu tych głazów często narzekały na dziwne samopoczucie i silny ból głowy. Owiewają je legendy, które najczęściej mówią o tym, że czart niósł dany kamień w celu zniszczenia budowanego kościoła, lecz gdy zapiał kogut, diabeł upuścił kamień przed osiągnięciem celu pozostawiając na nim swój ślad. Podobnie było w okolicy jeziora Wonieść mieszczącego się w Wielkopolsce, gdzie legenda mówi, że kamień był niesiony przez czarta na budowę mostu na jeziorze. Na mocy zakładu z rybakiem czart zobowiązał się do zbudowania kamiennego mostu w najgłębszym miejscu jeziora, kiedy jednak diabeł niósł ostatni kamień zastał go poranek. Przerażony czart upuścił głaz. Zanim jednak uciekł uderzył kopytem o jego powierzchnię. Podana ludowe w ten sposób tłumaczą pochodzenie tajemniczych śladów na kamieniu. Znana  jest jeszcze historia, która głosi, że podobno kamień jest niebezpieczny i nie wolno koło niego chodzić, ponieważ  kiedyś leciały  z niego iskry (powyższy opis posiadam w swoim archiwum, lecz obecnie nie potrafię    wskazać jego źródła - przypis M.S.). Natomiast kamienie uważane za święte otoczone są kultem i czcią wynikającą z wiary. Legendy o nich głoszą, że nad głazami objawiła się Matka Boska, lub że pojawiali się przy nich inni święci, a przez miejscową ludność traktowane są jako kamienie, które posiadają właściwości uzdrawiające. Tak jest np. w miejscowości Białki na Podlasiu, gdzie znajduje się  1,5 metrowy, gładki  kamień, który na swej powierzchni ma głęboko odciśnięty ślad przypominający wydłużony trójkąt. Legenda głosi, że w czasach gdy panowała tu zaraza i masowo umierali ludzie, przechodziła tamtędy Matka Boska z dzieciątkiem Jezus. Zaczepiła się o kamień i stłukła sobie nogę, i stąd ten ślad. Ślad jest głęboki i zawsze jest w nim woda, która ponoć nigdy nie wysycha. Według miejscowej ludności ma ona właściwości uzdrawiające i pomaga zwłaszcza na chore i zmęczone oczy /1,2/.

1. Białki (fot. Jacek Słomiński, Białystok)

Innym takim miejscem jest miejscowość Łazówek na Mazowszu. Miejsce to zasłynęło z licznych uzdrowień. Znajdujący się tam kamień do dziś stanowi podstawę ołtarza w Sanktuarium Maryjnym, jest ośrodkiem kultu Maryjnego i posiada odbite stopy. Miejscowa legenda wiąże ślady stóp z objawieniem Matki Boskiej, które miało mieć miejsce w połowie XVI w. Miała się ona ukazać na wielkim kamieniu, wśród niezwykłej jasności dziedziczce z pobliskiego Łazowa. Matka Boża wyraziła pragnienie by dziedziczka przychodziła w to miejsce. Gdy widzenie minęło na kamieniu pozostały ślady stóp Matki Bożej. Z kamieniem tym związane jest przekonanie ludności o jego właściwościach leczniczych. Z tego powodu pielgrzymi przybywający do Łazówka kamień rozłupywali i zabierali jego fragmenty do domów. Ludność używała tego kamienia jako środka leczniczego w różnych chorobach /3/.

Z omawianymi kamieniami związane są również przeświadczenia ludności mówiące, że nie wolno ich przesuwać, rozbijać i bezcześcić, ponieważ może to wyjść na złe, temu co to zrobi. Mimo to duża cześć tych głazów już nie istnieje, niektóre zostały zabrane na budowę szosy, inne z kolei były rozsadzane materiałami wybuchowymi, ponieważ np. zawadzały na drodze.  Taki los spotkał kamień z okolic Milicza na Dolnym Śląsku, gdzie miejscowe podanie głosi, że  gdy mieszkańcy Trzebicka rozpoczęli budowę kościoła, to bardzo rozłościło diabla. Postanowił on zniszczyć rozpoczęte dzieło. W pewną noc postanowił tego dokonać. Wziął olbrzymi kamień i leciał nad Trzebicko, by kościół roztrzaskać. Silny zachodni wiatr utrudniał mu lot. Dotarł on tylko do miejsca, gdzie znajduje się dzisiaj  Zemanów, kiedy pierwsze promienie słońca padły na ziemię i zapiał kur diabeł musiał kamień porzucić i odlecieć. Jeszcze przed kilku laty można było ten kamień oglądać na drodze, która prowadzi z folwarku Zemanów należącego do Cieszkowa na południe. Na jego górnej powierzchni widniał odcisk jakby dużej szponiastej dłoni. Był to olbrzymi głaz narzutowy nieco ponad wzrost człowieka i prawie dwa razy taki na szerokość. Niestety wysadzono go, części odciśnięto i miejsce, leżał tysiące lat wyrównano /4/.  

2. Okolice Milicza (fot. za archiwum WKPiB UFO)

Niemniej jednak znane są przypadki potwierdzające wspomnianą groźbę. Bowiem w miejscowości Emilcin znanej z Bliskiego Spotkania 3 Stopnia rolnika Jana Wolskiego z  dnia 10 maja 1978 r. na polu należącym do ojca świadka wspomnianego zdarzenia znajdował się kamień, który ze względu na znajdujące się na jego powierzchni odciski stóp był wielokrotnie oglądany przez ludność specjalnie przybyłą w tym celu do Emilcina, nawet z odległych stron.  Kamień posiadał odciski dwóch stóp. Pierwsza o wymiarach 28 na 8 cm sprawiała wrażenie jakby ślad został odciśnięty w glinie lub mokrym śniegu. Głębokość odcisku drugiej stopy wynosiła 3 cm. 

3. Kamień Emilciński - pierwszy ślad (fot. za archiwum WKPiB UFO)

4. Kamień Emilciński - drugi ślad (fot. za archiwum WKPiB UFO)

Znajdujący się na łące kamień przeszkadzał przy koszeniu trawy, a z kolei ludzie oglądający kamień niszczyli łąkę, dlatego ojciec p. Jana Wolskiego przewiózł kamień do wioski i postawił koło domu. Wówczas przez kolejnych dziesięć nocy miał sny, w których coś mówiło mu "Odwieź mnie, skąd mnie wziąłeś". Następnie kamień został odwieziony na łąkę, ale nie został ustawiony dokładnie w tym samym miejscu. Po odwiezieniu kamienia niepokojące sny ustały. Kamień ważył ok. 350 kg, od wielu lat cieszył się opinią "złego kamienia", czy też "kamienia diabelskiego". Podobno w dalekiej przeszłości przy kamieniu składano ofiary diabłu, aby odwrócić nieszczęście. Kilka dni przed 29.08.1981 r., t.j.  dniem przybycia ekipy telewizyjnej  realizującej program "Emilcin i UFO", we wnętrzu śladu stopy pojawiła się ciemnoczerwona ciecz podobna do krwi. 

5. Ciecz we wnętrzu śladu (fot. za archiwum WKPiB UFO)

W latach 1981-82 były wielokrotnie pobierane próbki głazu do zbadania. Stwierdzono wówczas, że próbki mają ujemny wpływ na samopoczucie i zdrowie osób posiadających z nim dłuższy kontakt. Badania radiestezyjne wykazały, że kamień emituje szkodliwe dla ludzi promieniowanie, które wg testu  jest o 30% szkodliwsze dla przeciętnego człowieka, a wskazówka podłączonego licznika Geigera, ku zdumieniu osób go badających, chodziła tam i z powrotem. W 1983 r. kamień z Emilcina został zabrany do Warszawy. Pewien czas przeleżał on zagrzebany w słomie w podwarszawskim Państwowym Gospodarstwie Rolnym, pojawiły się wówczas pogłoski, że na skutek działania kamienia wyzdychały tam wszystkie króliki. Następnie kamień został zabrany w okolice Konstancina, gdzie na prywatnej posiadłości reżyser G. Bryżuk filmowała kamień do dokumentalnego filmu traktującego o jego zagadkowych właściwościach. Po ukończeniu zdjęć kamień leżał na powierzchni, ale po dwóch miesiącach został zakopany /5,6/. 

Znane są również podania mówiące, że mimo prób wysadzenia głazu ten pozostał prawie nietknięty. Otóż w miejscowości Zawady koło Bielska Podlaskiego znajduje się dziwny kamień, leżący w lesie na mokradłach, do którego trudno jest dotrzeć.  Po zetknięciu z nim boli głowa. Legenda mówi, że dawno temu pękła gwiazda w niebie, a jej szczątki spadły na Ziemię, a jednym z tych szczątków jest kamień, który nosi odcisk stopy Matki Boskiej.  Tuż po wojnie ktoś próbował wysadzić kamień w powietrze, ale podkładane ładunki wybuchały nie rozrywając głazu, jedynie odłupały go trochę z boku. Wywiercono nawet otwór w środku odciśniętej stopy, włożono laskę dynamitu i zdetonowano. Wybuch jednak prawie zupełnie nie naruszył odcisku, choć jest on mniej wyraźny niż kiedyś /1,2/.

6. Zawady (fot. Jacek Słomiński, Białystok)

Innym faktem potwierdzającym, że dany kamień jest ważny dla miejscowego folkloru      jest głaz z miejscowości Stopka koło Bydgoszczy, gdzie miejscowy kamień uważany jest za święty i ma na swej powierzchni "wypalony" ślad stopy, a jego legenda miała zapewne wpływ na pochodzenie nazwy miejscowości. Legenda ta mówi, że Matka Boska spotkała mężczyzn wracających z rabunku i rzekła do nich, że ten głaz jest bardziej miękki niż wasze serca. Postawiła swoją małą stopkę na kamieniu. Kiedy ją cofnęła ,mężczyźni zobaczyli na głazie wyraźnie odciśnięty ślad stopy. Matka Boska powiedziała także, aby ta wieś odtąd nazywała się Stopką /7/.

7. Stopka (fot. Jacek Słomiński, Białystok)

Natomiast w miejscowości Spiczki na Podlasiu przez miejscowych głaz był uważany za... odpowiadający za  zmianę pogody. W tej wsi znajdował się kamień, który prawdopodobnie został wzięty na budowę szosy. Z kamieniem tym związane było przeświadczenie ludności, mówiące że gdy ktoś ze złości wywrócił kamień, to on sprowadzał deszcz. Więc gdy deszczu było za dużo miejscowi biegali do kamienia, na powrót stawiali i znów panowała  pogoda/3/.

Osobą która zainspirowała ufologów do zainteresowania się diabelskimi/świętymi kamieniami był prof. Jan Pająk, który w 1982 r. na łamach "Kuriera Polskiego" (art. z dnia 24.04.1982 r. - przypis M.S.) wysunął hipotezę (z której się później prawdopodobnie wycofał? - przypis M.S.) mówiącą, że kamienie te są rozrzuconymi na całej kuli Ziemskiej punktami nawigacyjnymi UFO, posiadającymi w swym wnętrzu zatopioną aparaturę sygnalizacyjną (po pełny opis tej hipotezy odsyłam Czytelników do tekstu Bronisław Rzepeckiego "Diabelskie kamienie" - Nieznany Świat nr 10/1992 - przypis M.S.) .

8. (za Nieznany Świat nr 10/1992)

Następnie J. Pająk w 1984 r. opracował strategię badań oraz zestawienie właściwości diabelskich kamieni (patrz scany poniżej).

9. Jan Pająk - "Zestawienie właściwości "diabelskich kamieni" (za archiwum  WKPiB UFO)

10. Jan Pająk - "Strategia badań "diabelskich kamieni" (za archiwum WKPiB UFO)

Tematem diabelskich kamieni zainteresował się głównie Wrocławski Klub Popularyzacji i Badań UFO oraz m.in. Kazimierz Bzowski, Bronisław Rzepecki (patrz Bibliografia pozycja 6  i 7 oraz "Diabelski kamień w Szczyrzycu" - Czas UFO nr 11), Robert K. Leśniakiewicz ("Tropami diabła" - Czas UFO nr 9, "Tropami diabła - sprostowanie i uzupełnienie" - Czas UFO nr 11, "Projekt Tatry" - Zakopane-Jordanów 1996-99), Jacek Słomiński (patrz Bibliografia pozycja 2) i Zofia Piepiórka ("Diabelski kamień z Kościerzyny" - Wizje Peryferyjne nr 5/1996, Bibliografia pozycja 8). Na podstawie hipotezy prof. Jana Pająka, badań radiestety inż. Mirosława Wilka oraz statystyk obserwacji UFO w Polsce prowadzonych przez Bronisława Rzepeckiego dostrzeżono związek pomiędzy miejscami najczęstszych obserwacji NOLi, a lokalizacjami diabelskich kamieni, co zostało określone jako "Sieć Pająka-Wilka-Rzepeckiego".

Badania Zofii Piepiórki wykazały, że niektóre głazy określane jako diabelskie  promieniują  bardzo pozytywnie, natomiast część kamieni uważane za święte promieniują złą energią.  Tak było np. w przypadku opisanego wcześniej głazu z miejscowości Zawady, gdzie badania radiestezyjne wykazały, że kamień promieniuje bardzo złą energią. Wg Z. Piepiórki   głaz  posiada dwa implanty emitujące sygnały, pierwszy wysyła sygnał pionowo w górę, drugi natomiast koliście we wszystkie strony.  Kamień leży na tym samym paśmie energetycznym,    co kamień centralny z kręgu kamiennego mieszczącego się w Puszczy Białowieskiej /1/.

Zdarzył się również przypadek pojawienie się kamienia w miejscu, w którym wcześniej  go nie było, a który był poprzedzony obserwacją UFO. W miejscowości Małe Stawiska w 1991 r. obserwowana była tajemnicza, olbrzymia, żółta świetlista kula o średnicy ok. 30-40 metrów w odległości ok. 1 km od miejsca, gdzie później znaleziono kamień o wysokości ok. 1 metra i 5 m w obwodzie i wadze kilku ton. Okoliczni rolnicy stwierdzili, że takiego kamienia w tym miejscu nie było od lat. Nie było żadnych śladów jego ciągnięcia, natomiast kamień miał na swej powierzchni coś w rodzaju   "łatki". Jego promieniowanie określono jako pozytywne, a impulsy sygnału, który emitował miały regularny charakter i znajdował się w tzw. "miejscu mocy" /8,9/.

11. Małe Stawiska (fot. za Czas UFO nr 11)

Jeszcze innym kamieniem, u którego wykryto promieniowanie jest głaz św. Wojciecha z miejscowości Leosia k/Laskowic na Pomorzu.  Według legendy Święty Wojciech na tym kamieniu wygłaszał kazania podczas swojej wędrówki do Prus. Druga legenda opowiada o diable, który chcąc zmienić bieg rzeki, zaplanował przegrodzenie jej olbrzymim głazem. Zaskoczony nadchodzącym świtem porzucił jednak ów kamień w lesie, stąd jego druga nazwa "Diabelski Kamień".  Natomiast w czasie pobytu koło kamienia nagrano na taśmę magnetofonową dziwną, falową emisję szumów. Badający to nagranie inżynier dźwięku ze zdziwieniem stwierdził silny i jednocześnie nie naturalny charakter dźwięku generowany przez jakieś źródło promieniowania elektromagnetycznego /9, 10/.  

12. Leosia (za www.panoramio.com)

Jednak nie tylko ufolodzy, czy radiesteci zainteresowali się rozwikłaniem zagadki  tych głazów, lecz również osoby np. z kręgów kościelnych. Otóż w archiwum WKPiB UFO  znajduje się książka księdza Zbigniewa Szczepańczuka zatytułowana "Zabytkowe kamienie z wykuciami na terenie diecezji siedleckiej czyli podlaskiej" (Bractwo Krzyżowców PTTK Świdnica, 1990 r.). Ks. Szczepańczuk w swej pracy dokonuje opisu 45-ciu kamieni ze śladami m.in. stóp czy kopyt oraz poddaje interpretacji niektóre ze  śladów, i tak np. o śladzie stopy czytamy:   "Dane etnograficzne dotyczące tego znaku wskazują, że stopka to znak obecności bóstwa, istoty nadprzyrodzonej w danym miejscu. Wskazują na to ludowe nazwy "Boża stopka", a także legendy i podania ludowe o przechodzeniu tędy np. Matki Bożej. Znak stopy - jako znak obecności bóstwa - wyrażał znak błogosławieństwa, pomocy i obrony. Pełnił   więc funkcję magiczną, kulturową (...)"

Autor książki stwierdza również, że: "(...) znaki na kamieniach to znaki kultowe (...) kamienie sakralne pełniły swą funkcję mitotwórczą przez tworzywo, które sugerowało istnienie wieczne i potęgę, nie były przejawem kultu tylko jego składnikiem, skarbcem mocy nadprzyrodzonej. Dzieje religii potwierdzają istnienie w historii ludzkości przejaw kultu kamieni.  Występował on bowiem u wielu ludów na wszystkich kontynentach świata. (...) Czczono bowiem pewne obiekty natury odznaczające się szczególnymi cechami, np. wzgórza, potężne drzewa, źródła, a także kamienie. Uważano je za miejsca szczególnej obecności bóstwa (...)".

Wedle nauki akademickiej głazy narzutowe przyniesione przez skandynawski lodowiec do Polski jednak nie uosabiają sobą niczego tajemniczego.

Bibliografia:

1. Jacek Słomiński - korespondencja prywatna autora z lat 1998-99.

2. Jacek Słomiński - "Kamienie od kosmitów" - Kurier Poranny art. z dnia 09.07.1999 r.

3. Ks. Zbigniew Szczepańczuk - "Zabytkowe kamienie z wykuciami na terenie diecezji siedleckiej czyli podlaskiej" - Bractwo Krzyżowców PTTK Świdnica, 1990 r.

4. "Opowiadanie o diabelskim kamieniu" - Heimat Blater nr 2/1925 - tłumaczenie art. pochodzi  z archiwum WKPiB UFO

5. Ireneusz Hurij -  "Suplement do opracowania Emilcin 1978-88: Retrospektywne spojrzenie na CE-III", Wrocław 1991 r.   

6. Bronisław Rzepecki - "Diabelskie kamienie" - Nieznany Świat nr 10/1992.

7. Bronisław Rzepecki -  "Tropem diabelskich kamieni" - Nieznany Świat nr 7-8/1994.

8. Zofia Piepiórka - "Sieć "diabelskich kamieni" w świetle badań radiestezyjnych" -  Czas UFO nr 11 (4/1999).

9. Janusz Zagórski - "Kamienne kręgi i "diabelskie kamienie" - Słowo Polskie, art. z dnia

10. Adam Sługocki - "Kamień św. Wojciecha - Kamień Diabelski" - Czas UFO nr 11 (4/1991).

  Chciałbym do powyższego bardzo ciekawego artykułu Marcina dodać  swoje trzy  grosze. Na początku mojej przygody z ufologią, także byłem niezwykle zainspirowany tematyką diabelskich kamieni, a teorie ufologów rozbudzały moją ciekawość.  W latach 1999-2000 odwiedziłem dwa diabelskie kamienie z którymi wiążą się lokalne legendy, głównie z motywem ‘’diabelskim’’. Jeden z nich to kamień w okolicy  Ryglic  w woj. Małopolskich, zwany też ‘’rysowanym kamieniem’’, na którym widnieje ślad  ''podkowy - kopyta'''   w rozmowie z okolicznymi drwalami, zasięgnąłem informacji iż około 1997 roku w zimie nad górą, gdzie znajduje się diabelski kamień kilka osób miało zauważyć UFO ?

Moje poszukiwania skupiły się głównie na obszarze Podkarpacia, w którym odkryłem kilka ciekawych miejsc  z diabelskimi kamieniami. Interesowały mnie tylko te, które były  ściśle  powiązane z jakąś legendą lub podaniem ludowym.  Jednym z najbardziej znanych to Folusz, na południe od  Jasła. W lecie 2000 roku miałem okazję odwiedzić to przepiękne i malownicze miejsce  w Magurskim Parku Narodowym. Co ciekawe dwóm osobom, które miały kamery video na kamieniu rozładowały się całkowicie baterie, pomimo, że były naładowane. 

Diabelski kamień w Foluszu 

Bardzo interesujący jest także tzw. błędny kamień, lub nazywany diabelskim w Kąkolówce 20, kilometrów na południe od Rzeszowa. Z kamieniem wiążą się legendy, o diable, który chciał zniszczyć zamek w Odrzykoniu, inne mówią, że jest błędny. W okolicy tegoż kamienia ludzie mieli w lesie tracić orientację i błądzić. Tajemnicą jest skąd ów kamień się pojawił ? Starsi ludzi mówią, że spadł z nieba w dzień i miał żarzyć się przez dwa tygodnie, paląc fragment lasu.  Opowieść ta pochodzi z lat 70 XIX wieku.   ‘’W Wyrębach kamień znany jest też pod nazwą „błądny", czyli błędny. O tajemniczych przymiotach skały, polegających na wodzeniu ludzi za nos, przekonali się niektórzy okoliczni mieszkańcy. Mimo, że urodzili się i wychowali w domach oddalonych o kilkaset metrów od kamienia i las znali jak własną kieszeń, to zdarzało im się pobłądzić.” – tak o tych legendach można wyczytać w „Kurierze Błażowskim”. O sprawie tzw. ‘’błędu’’, który znany jest w naszym folklorze będę pisał w mojej drugiej książce nad, którą obecnie pracuję.

W trakcie opracowywania tego artykułu, przypomniała mi się pewna rzecz, którą  przekazał mi informator,  dzięki któremu odkryłem  zdarzeniach w Nockowej CE III 1988. W roku 2003 nieżyjący już Pan Róg wspomniał, że w lesie w okolicy Iwierzyc, znajduje się tzw. diabelski kamień. Przyznam, że o tej sprawie zapomniałem aż do chwili obecnej.  Przeszukując internet, rzeczywiście natrafiłem na taką informację, która mówi o takim kamieniu leżącym w lesie. Jak podaje Wikipedia ‘’ Głaz w Iwierzycach o wymiarach wystającej części 3,3 x 1,75 x 1. Nazywany jest też "Diablim Kamienień" gdyż wedle legendy szatan miał go użyć do zniszczenia pobliskiego kościoła w Nockowej. Inna jego nazwa to "koło Groblorza", jako że niedaleko niego (koło pobliskiej grobli) mieszkał sługa dworu w Iwierzycach. Sługa ten zajmował się głównie odstrzeliwaniem bezpańskich psów’’. Od 1980 roku jest pomnikiem przyrody.  Prawdę mówiąc nie spodziewałem się, że w rejonie mojego zamieszkania znajduje się w linii prostej 10  km  diabelski kamień. Nie byłem nigdy  w tym miejscu, mam współrzędne lokalizacji głazu, i odwiedzę go  na wiosnę, rozpytując okolicznych mieszkańców  m.in.  o  dziwne zjawiska ?

Lokalizacja diabelskiego kamienia k/ Iwierzyc  oraz położenie dwóch innych na terenie Podkarpacia w Foluszu i Kąkolówce 

Teorię prof. Pająka, jako ‘’głazach nawigacyjnych UFO’’ możemy włożyć między bajki, ponieważ nie została potwierdzona z czym zgodzą się w większości pozostali badacze ‘’nieznanego’’. Nie zauważyłem również aby regułą były masowe obserwacje w okolicy diabelskich kamieni ? Ale są wyjątki. W okolicy diabelskiego kamienia – Iwierzyce, o którym fakcie nie wiedziałem, przeszukałem w swoim archiwum wszystkie obserwacje UFO jakie posiadam z tych okolic.

1 Wiśniowa lata 70 XX wieku, obserwacja czerwonej kuli nad wzniesieniem, która wznosiła się i opadała, po czym znikła ( 3 świadków). Kierunek obserwacji wskazuje na okolicę lasów z kamieniem.

2 Wiercany połowa lat 90 XX wieku, obserwacja w zimie dużej czerwonej kuli światła nad lasem w którym znajduje się kamień.

3 Zagorzyce 2001 rok, obserwacja świetlnego owalu, który wzniósł się w okolicy ‘’milenijnego krzyża’’ i z którego wyleciał inny obiekt. Obserwacja miała miejsce 1,5 km od diabelskiego kamienia.

4. Zagorzyce 2002 obserwacja świetlnego owalu, krążącego nad depresją  3 km od diabelskiego kamienia.

Warto nadmienić iż 4 km dalej w Nockowej   doszło do serii obserwacji UFO oraz CE III w 1988 roku. Diabelskie kamienie rzeczywiście mogą być ‘’miejscami mocy’’ podobne konotacje możemy odszukać w Islandii czy innych krajach, które są związane ściśle  z magicznymi istotami. Nie wykluczone, że tego typu kamienie są związane z tzw. Ley lines, rodzaju energetycznego systemu na całej planecie, analogie do tego możemy odnaleźć nie tylko w badaniach Devereuxa , ale też Sieci Wilka, i badaniach pary fizyków Grażyny Fosar i Franza Bludorfa opisanych w książce Dziedzictwo Avalonu.