Magiczne istoty – spotkania z żywym folklorem

Od zarania ludzkości na wielu kontynentach przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie, historie związane z małymi istotami, które przenikały do naszego świata często zachowując się jak  współcześni ufonauci.  Czy historie z nimi związane są jedynie mitem, czy stanowią źródło do poznania i wyciągnięcia wniosków, które mogą okazać się bardzo istotne w sferze ''nieznanego''.

Ludowy  folklor związanym z magicznymi istotami od zawsze  fascynował  ludzi na wszystkich kontynentach, które miały posiadać nadnaturalne moce i dominację nad człowiekiem. Niektóre istoty, miały być życzliwe, a inne psotliwe i negatywnie nastawione do człowieka. Mowa o różnego rodzaju gnomach, elfach, chochlikach, czy fairies – wróżkach, znanych głównie z obszaru  Anglii, Irlandii czy Szkocji, które miały być widywane niegdyś  tańczące w kręgu i porywające ludzi do innej rzeczywistości.  Tematyka istot  dawnego folkloru została szczegółowo przeanalizowana przez francuskiego badacza dr Jacques Valleé, który w swojej książce Paszport do Magonii. On UFOs, folklore, and paralel worlds, przestawił  syntezę istot  dawnego folkloru i na   ich podstawie wysunął wnioski, które entuzjastów wizyt z kosmosu mogą przyprawić o ból głowy.

Valleé na podstawie badań, stwierdził, że istoty z krainy ''Magonii''’,  są właściwie tymi samymi istotami, które dziś utożsamiamy z UFO, zachowują się podobnie jeśli nie tak samo, nie oznacza tego, że pochodziły z głębokiego kosmosu.  Valleé twierdził w swojej tezie, że zjawisko-siła, za którym ukrywa się UFO, ukazuje swój obraz iluzoryczności adekwatny do czasu i świadomości w której żyje człowiek i ciągle się transformuje.  Czy historie o wróżkach, gnomach i innych kreaturach, możemy traktować poważnie, czy są tylko  zbiorem  zabobonów naszych przodków ? Zgłębiając materiał dowodowy  możemy powiedzieć o nich, że -  podróżowali dziwnymi ''pojazdami'', pochodzili z ‘’nieba’’, mieli niezwykłe nadnaturalne  umiejętności,  interesowali się gatunkiem ludzkim, który bardzo różnie był przez nich traktowany, często porywali  ludzi do swojego świata, w którym czas zdawał się zachowywać zupełnie inaczej względem ziemskiego.  Jacques Valleé odnalazł   w publicznej bibliotece w Lyonie  spektakularny zapis zdarzenia z terenu Francji, Arcybiskupa Agobarda ( urodził się około 779 roku w Narbonnem)  w książce ‘’O Gradzie i Grzmocie’’ który dziś można zinterpretować jako klasyczne   ufo abdukcje. Zapis wskazuje  magiczny obszar w którym żyły inne istoty niczym sylfy, które  porywały ludzi i podróżowały dziwnymi po niebie statkami.

„Zobaczyliśmy i widzieliśmy wielu ludzi wystarczająco szalonych i wystarczająco obłąkanych, żeby wierzyć oraz żeby stwierdzić, że istnieje tutaj pewien region nazwany MAGONIA, z którego przybywają statki i żeglują na chmurach; te statki (oni powiedzieli to) przewożą do tego samego  regionu owoce, które mają spadać z powodu gradu oraz mają być niszczone przez burzę, po czym równowartość pszenicy i innych owoców ma być zapłacona „żywiołowym” przez nawigatorów, którzy otrzymali je. Widzieliśmy nawet kilka z tych szalonych osób, które dając wiarę w rzeczywistość takich absurdalnych rzeczy, przedstawiły przez zgromadzonym tłumem czterech ludzi  w kajdanach, troje mężczyzn i kobietę, twierdząc że opadły z tych statków. Oni trzymali ich skrępowanych przez kilka dni. Kiedy  przyprowadzili ich przede mnie, mając za sobą tłum, w celu ukamienowania ich. Po długiej dyskusji, zwyciężyła w końcu prawda, ci którzy pokazali ich ludziom, sami znaleźli się, jak powiedział prorok, w takim samym stanie zakłopotania jak rabuś, który został schwytany’’.

Współczesne  ufo abdukcje, są głównie  przypisywane  istotom z UFO, które realizują tajemniczy program  wobec  ludzi od  niepamiętnych czasów, który  zdaje się mieć jednak  zupełnie inny wymiar, niż  powszechnie się  uważa.  Niektóre relacje z tajemniczymi zaginięciami ludzi w okresie średniowieczna przetrwały po dziś dzień, za które miały odpowiadać magiczne istoty. W 1572 roku, Szwajcarski kronikarz Reward Cysat, zanotował, zdarzenie, w którym  ‘’coś’’  w niezrozumiały sposób uniosło niejakiego Buchmmana w górę,  który ocknął się w Mediolanie we Włoszech z których powrócił 2 lutego 1573 roku.  Kronikarz opisujący zdarzenie stwierdził, że sprawcą porwania był nocny skrzat.  Analogiczna sytuacja jak w przypadku Buchmanna zdarzyła się w Polsce w roku 1577. 22 lipca miała zostać ‘’wzięta’’ kobieta w czasie burzy i powrócić po kilku dniach ? Kronika mieszczanina krakowskiego z lat 1575-1595 tak opisuje zdarzenie w oryginalnym języku.

‘’W roku 1577 dnia 22 miesiąca czerwca, w wigilię św. Piotra z Pawłem, panna wzięta w deszczu, łyskaniu, z ciałem i duszą , córka czarnego Pawła z Olkusza, która była u pani Mączyńskiej aptekarki na wychowaniu. Tak zginęła, jako w czym chodziła. Dnia ostatniego zasię ją przywróciło tę pannę, także w łyskaniu, trzaskaniu, w deszczu barzo wielkim, w tym wszystkim, jak ją wzięło, tak ją zasię nazad przywróciło.  O czym była barzo wielka inkwizycya przez ludzie zacne, przy czym był Jego Mć ksiądz biskup kamieniecki Białobrzeski Stanisław, prałatów kilkanaście i doktorów kilka, ludzi nauczonych. Gdzie potym na ratusz przyjechał pan podstarości krakowski  Palczowski, pilną inkwizycyą uczynił, tak od gospodarza, jak od onej panny pod przysięgą to zeznać musiała, jako to nie było żadne zmyślenie. Ale tak jako na pierwszy wzięciu, jako i na wtórym, żeby wszystko zeznała, cobysiekolwiek z nią działo i cokolwiek tam w tym wzięciu widziała, jakoż to i w druk potem ukazano’’.

W naszym  rodzimym Polskim folklorze występują   magiczne  istoty, które miały być odpowiedzialne za porywanie ludzi  m.in., latawce, niawki, niewidy, wiele z nich  po swoich harcach  pozostawiały kręgi w trawie. Leonard J. Pełka w książce ‘’Polska Demonologia Ludowa’’  przytacza ciekawostkę związaną z   latawcem, który był zawsze kojarzony  jako ktoś kto przebywał w ‘’chmurach’’  świecił i poruszał się w powietrzu, atakując kobiety niczym w klasycznym Bliskim Spotkaniu. 

‘’Latawiec gdy wypatrzył sobie najpiękniejszą niewiastę czy dziewoję wiejską, zrywał, ogniwo złote, którymi przykuty był do nieba, i rzucał się z obłoków. W tym przelocie świecił jak gwiazda, ale im bliżej ziemi tracił swój blask niebiański, odpadały mu skrzydła, a przybierał postać najdorodniejszego młodzieńca’’. 

Inny słowiański demon, który przetrwał w naszej kulturze, a który poruszał się na ‘’chmurach i porywał dzieci to złowroga kania. Oskar Kolberg, tak  ją opisywał:

‘’Przybywa ona otoczona obłokiem od wsi do wsi pod wieczór i tam samotnie spotkane dzieci – różnymi sposobami i łaskotkami stara się do siebie przywabić tak, iż lgną do niej jak do matki. Ująwszy je zaś, odziewa się gęstym obłokiem i uniesiona na nim ulatuje na dzikie lasy i stepy, skąd porwane dzieci nigdy już nie wracają’’. 

Wielu oświeconych intelektów zastanawiało się nad sprawą fairies,  jak choćby Szkocki duchowny z XVII wieku Robert Kirk, (1644- 1692) który był  bardzo zaangażowany w ich poznanie. W rezultacie napisał  manuskrypt ‘’Tajna federacja elfów, Faunów i Wróżek’’, który dopiero  ponad sto lat później został wydany przez Waltera Scotta. Istoty Kirka wręcz wpisują się w współczesną wersję ufonautów, on sam twierdził, że nie miały fizycznego wymiaru, potrafiły pojawiać się w różnych kształtach emanując światło szczególną ich aktywność przypadła po zmierzchu. Kirk stwierdził, że z fairies można było zawrzeć pewien ‘’pakt’’ i przywołać ich za sprawą ceremonialnej magii, co przywidzi na myśl aspekty związane ze spirytyzmem.    Podobną ocenę okrasił Walter Evans Wentz  badacz i etnograf z USA, który wiele lat spędził na Wyspach i  napisał  fascynującą książkę  w 1909 ‘’The Fairy-Faith in Celtic Countries’’, który stwierdził.

‘’Są istotami czy też inteligencjami niewidzialnymi, lecz jak najbardziej realnymi. Traktując istnienie świata czarów jak zjawiska z dziedziny chemii, stwierdza ,że jest on częścią rzeczywistości niewidzialnej, której świat widzialny tkwi zanurzony tak jak samotna wyspa pośrodku niezbadanego oceanu i która z racji swoich nieograniczonych rozmiarów i możliwości twórczych zawiera w sobie dużo więcej gatunków niezliczonych i nieskończenie zróżnicowanych żywych stworzeń niż świat widzialny. Mieszkańcy krainy czarów rzeczywiście są niezliczeni i nieskończenie zróżnicowani. Pojawiają się we wszystkich możliwych kształtach i rozmiarach. Zwykle drobnej postury, choć mogą liczyć sobie nawet powyżej dwóch i pół mera, a w dodatku dowolnie zmieniać kształty. Ze szczególnym upodobaniem przybierają postać podobną do ludzkiej i uwielbiają się wtrącać się w ludzkie sprawy. Wykorzystują czary, aby owładnąć ludźmi, potrafią u nich wywołać paraliż, podkradają rolnikom plony i znęcają się nad bydłem rzucając w nie zaostrzonymi strzałkami, a widząc, że ktoś się spieszy, podcina mu nogi. Ich pojawienie się może przynieść pecha lub nawet zwiastować śmierć. Kiedy indziej jednak są ludziom życzliwi i pomocni – przynoszą podarki i sprzątają dom. Nawet wtedy należy ich traktować z najwyższą ostrożnością, bo nie ma wśród nich takich którzy byliby jednoznacznie dobrzy, a wszyscy bez wyjątku mają trudne charaktery. W najlepszym razie są kapryśni, obrażeni zawsze się mszczą. Najogólniej określa się je jako fairies’’.

Podobne konotacje zostały dostrzeżone przez Angielskiego badacza  Gordona Creightona, który odnalazł interesujące paralele pomiędzy współczesnymi ufonautami, a dawnymi arabskimi dżinnami opisanymi w Koranie, które podobnie jak w Biblii dzieli  na pozytywne oraz negatywne, które mogły być m.in., niewidziane dla człowieka, przyjmować  różne kształty, porywają ludzi i pozostawiają ich w innych miejscach, wykorzystują seksualnie oraz to co jest bardzo istotne w piętnastoletnich badaniach Dżinnów przez Creightona – Dżinny uwielbiały wprowadzać w błąd ludzi, byli notorycznymi oszustami i kusicielami.

Istoty z nieba – płanetnicy w Maszkowicach

W dawnych wierzeniach ludowych, Płanetnicy  zwani także chmurnikami lub obłocznikami związani byli ze zjawiskami atmosferycznymi, to oni mieli kierować chmurami, deszczem czy gradem. Pewnego deszczowego i pochmurnego dnia dziwne wyglądające istoty miały zawitać do małej wioski położonej w woj. Małopolskim Maszkowic w 1907 roku, którzy wyglądali niczym współcześni ‘’obcy ‘’ , którzy przez mieszkańców byli potraktowani, jako goście z innego świata. 

Mama może miała 10-12 lat, i jej mama była w domu, było zachmurzone taka mżawka troszkę leciała z nieba i patrzą się, przyszło do nich dwie drobne osoby, dwoje ludzi, takie drobne, nie grube. Twarze płaskie okrągłe, nie takie jak u nas ludzie, takie średniego wzrostu i takie więcej szczupławe. Twarze płaskie brzydkie były. Nosy miały króciutkie takie przypłaszczone.  Były ubrane w jakieś szklące, obcisłe ubrania, takie spodnie, jakby na twarzy, na rękach, całe były w takim czymś ubrane – mówi to taki ferszalunek, mama to nazywała. Było to do południa, bo w domu był obiad. Pokazywały ręką, tak do ust, to im dały, ale udawały że jedzą, a wcale nie jadły, tylko mówi miały kieszenie i do tych kieszeni łyżką włożyły tego jedzenia, do jakiejś torebki…  Parę dzieci poszło za nimi, patrzą a oni idą w górę, bo dom był pod górką. Poszły tam były takie krzaki, drzewa i babka woła na nich. Nie idźcie żeby was nie porwali, bo to są ludzie z innego świata, z skądinąd są. Tak się bały, ale za nimi poszły. I znów poszły tam do innych sąsiadów pół kilometra. Wszyscy się tak dziwowali, opowiadały sąsiady chodzili jedni do drugich, co to za jakieś inne planety, skąd takie ? Nie byli takie głupie, aby nic  nie wiedziały, nie rozumieli. Oni weszli do góry, był taki pojazd okrągły i taka klapa  nagle się otwarła i weszły tam sześcioro, sześć osób  i mówi jak ruszyły to w oka mgnieniu znikły, że nie było widać, odleciały tak strasznie szybko’’.

Rekonstrukcja zdarzenia w Maszkowicach wg. Katarzyny Łąpieś 

Jeśli ktoś, sądzi, że istoty z dawnego folkloru były fantazją naszych przodków, musi się zmierzyć z współczesnymi relacjami, które występują nawet w XXI wieku. W swoim archiwum dysponuję ponad 50 przypadkami z Polski z lat 1907-2015, w których pojawia się motyw małych  istot podobnych do bajkowych krasnali, jak w przypadku pewnej   10 letniej   dziewczynki pasącej krowy pod Dobczycami w woj. Małopolskim, która  w 1943 roku  zauważyła przelatującą nad ziemią  niewielką istotę z trąbką w ręku, podobną do ‘’cherubinka’’.

''To płynęło tak w powietrzu, że nie dotykało drzew, to był krasnoludek jakiś ubrany miał bluzkę czerwoną a niebieskie spodnie. Miało wysokość dziecka 6 letniego i poszło w las. Postać trzymała w ręku trąbkę złotą. Straszny szum się zrobił i dlatego ona popatrzyła do góry i krowa była przy niej blisko i zaczęła uciekać krowa jak usłyszała ten szum i wtedy ujrzała jak to w powietrzu szło… My uznaliśmy, że to wysłannik, anioł w postaci krasnoludka, bardzo ładną miało buzię taką dziecięcą, taki śliczne dziecko’’

Inna traumatyczna historia przytrafiła się pewnemu rolnikowi w wiosce Burletka (Małopolskie) około 1945 roku.  Wieczorem miejscowy rolnik poszedł po krowy, które pasły się na pobliskiej łące, aby je przyprowadzić do zagrody. Kiedy dotarł na miejsce tuż obok rzeczki, zauważył na łące  zapierający widok, kilku tańczących w kręgu niewielkich chochlikowatych istot, które najwyraźniej nie były do końca życzliwe i wprowadziły rolnika w pewien rodzaju trans.

‘’Rolnik usłyszał słowa: powieś się, powieś się itd. Ten chłopina miał przy sobie sznur do prowadzenia krów. Ponieważ obok nie było żadnego drzewa, tylko liche krzaki olch, przywiązał jeden koniec do krzaka tuż przy ziemi, pętlę założył sobie na szyję. Następnie położył się na ziemi. Później niedoszły samobójca opowiadał że te istoty mu kazały tak zrobić. Wtedy jeden z tych karzełków stanął u jego głowy z małymi widełkami i dźgając go nimi po twarzy, grożąc wykłuciem oczy powodował że zaciągał pętle coraz bardziej. Kiedy już brakowało mu tchu raptem uświadomił sobie co się z nim dzieje. Odzyskał własną wolę, istotki znikły. Wystraszony zabrał krowy i czym prędzej wrócił do domu’’

Artystyczna wizja tańczących istot  wg. Katarzyny Łąpieś. 

Polanka gdzie tańczyły postacie zdjęcie z 2017 roku 

Motyw magicznego tańca w kręgu jest szczególnie znany z terenów Anglii - Islandii. Wejście do takiego miejsca wiązało z pewnymi konsekwencjami jak w przypadku wikariusza Harta, który przypadkiem trafił do elfiego pierścienia  w wiosce  Yatton Keynell leżącej w okolicy Chippenham. Brytyjski badacz folkloru John Aubrey w legendzie datowanej z 1633 - 1634 roku opisał historię Harta, który został podstępnie zwabiony przez dźwięki tajemniczej  muzyki.

,,Ujrzał niezliczoną ilość małych ludzi tańczących w kółko i śpiewających swoje melodie. Był tym bardzo poruszony, ale, jak sam twierdził, nie mógł uciec, gdyż był, jak przypuszcza, trzymany w jakiś czarach. Nie wcześniej elfy spostrzegły go i otoczyły ze wszystkich stron. W tym oczarowaniu i strachu, upadł on, a wówczas mali ludzie zaczęli szczypać go całego, wytwarzając jakieś ogłuszające dźwięki. Po czym porzucili go i znikli. Kiedy słońce wzeszło, Hart znalazł się w samym środku elfiego kółka”.

W  1999 roku pewien mieszkaniec Glinka na Podkarpaciu   zetknął się z czymś co idealnie wpisuje się w tematykę ‘’żywego folkloru’’ Idąc  wieczorem  polną drogą do sąsiedniej wsi, zauważył tuż koło lasu ogromne ognisko, śpiew i dziwną muzykę. Na łunie, która widniała nad lasem, zauważył  kilkadziesiąt ludzkich niewysokich  cieni, które obracały się niczym karuzela. Jakież było jego zdziwienie, kiedy po przejściu około 30 metrów wszystko nagle znikło. W miejscu ogniska widniał żar, z którego nie biło ciepło, kiedy świadek przyłożył dłoń było  zupełnie zimne.  8 godzin później,  kiedy  z powrotem wracał w miejscu żaru nie było najmniejszego śladu.  W miejscu tym dochodziło do wielu niewytłumaczalnych zjawisk m.in., nagłej utraty czasu, dziwnych odgłosów, awarii motorów, telefonów komórkowych.    Gro relacji  dotyczących małych istot pochodzi od dzieci w różnym przedziale wiekowym, co może budzić wiele pytań i  kontrowersji, jednak wiele z nich od najmłodszych lat aż po dojrzały wiek doświadcza nadal niezrozumiałych zdarzeń, które z czasem przekształciły się w odwiedziny Nocnych Gości,  spotkania z UFO, bądź inne zjawiska o wysokiej dziwności.   Tak jakby cały czas, stała ta sama siła, pojawiająca się pod wieloma różnymi maskami, jak w przypadku pewnej sensystywnej osoby, która opisała swoją historię z pobytu na kolonii w Rybienku Leśnym w 1975 roku. 

Miejsce w którym zauważono iluzoryczne ognisko. 

To zdarzyło się podczas wakacji między pierwszą a drugą klasą szkoły podstawowej (więc był to pewnie 1975 rok). Byłam wtedy wraz ze starszą o 3 lata siostrą na koloniach w Rybienku Leśnym k. Wyszkowa nad rzeką Bug. Dziewczynki zakwaterowano na II piętrze, a chłopców na I piętrze. Moje łóżko stało pod ścianą w środkowej części sali. Leżąc dobrze widziałam przez okno wysokie sosny (to ważne!). Wśród nich była też latarnia, która świeciła się całą noc. Którejś nocy nie mogłam spać.. Patrzyłam w okno na oświetlone gałęzie sosen. W pewnej chwili zobaczyłam coś bardzo dziwnego! “Skrzaty” uwijające się na konarze jednej z sosen. Ścierpłam ze strachu. Byłam przerażona i dosłownie zmrożona. Wiedziałam, że one mnie nie widzą, że nie mają pojęcia że ktoś może je widzieć jak wnikają w pień drzewa i z niego wychodzą. Bardzo się śpieszyły, były zaaferowane, coś tam wnosiły, chowały... Gdyby zorientowały się, że je widzę zrobiły by mi krzywdę! Wyglądały jak 'klasyczne' skrzaty – krępe, na krótkich nogach, wysokości ok. 1,2 m. Nawet teraz, gdy o tym piszę cierpnie mi skóra... a minęło 40 lat. Obserwowałam, to dość długo, może z pół godziny. Nie był, to sen ani żaden zwid! Tego jestem pewna’’.

Jak się potem okazało te same ‘’skrzaty’’ zauważył inny chłopiec, który opowiadał swoim rówieśnikom, którzy jednak nie dali mu wiary. W 2015 roku inna sensytywna osoba tym razem mężczyzna  przeżył spotkanie z  małym człowieczkiem z ‘’różdżką’’ dosłownie w centrum Warszawy w biały dzień, ale najwyraźniej  zdarzenie rozgrywało poza jego rzeczywistością niczym w filmie Twin Peaks, w którym reżyser David Lynch ukazuje rzeczywistość elastyczną niczym plastelina, a głównym współczynnikiem jest nasza psychika, którą można  dowolnie manipulować.

W sierpniu około godziny 18-19, 20 sierpnia 2015 roku, jadąc do domu z Zoliboża do rodziców na Mokotów, wyszedłem na wysokości przed ulicą Piękną wzdłuż idąc ulicy Nowowiejskiej wchodząc w ulicę Plac Konstytucji. W odległości mniej więcej 10-20 metrów  zauważyłem niską osobę wysokości około 30-40 cm. W momencie kiedy tą osobę zauważyłem był to mężczyzna, zdziwiło mnie to że wokoło mnie jak gdyby nastała cisza, te osoby które wokół mnie wiedziałem obok mnie nie zwracały w ogóle uwagi na to co ja widzę i to co robię. W momencie kiedy ja się zbliżyłem do niego jak gdyby wszystko ustało, nic nie słyszałem tylko jego słowa co on do mnie mówił. Powiedział w ten sposób ‘’chciałem Ci coś pokazać bo jestem zainteresowany takimi osobami jak ja, że lubię zwierzęta i lubię się opiekować’’. Odwróciłem się czy nikogo nie ma, ale ci co chodzili szli obok mnie i mijali mnie, jakby nie widzieli i on z za pazuchy wyjął taki patyczek , różdżkę nie wiem jak to nazwać i dotknął tym schodów tego drugiego podejścia i to się wszystko rozsunęło i powiedział choć ze mną.  Tunel był wysokości około jednego metra szedłem prawie na kolanach, szedłem około 10 minut i wszystko było porośnięte takim mchem. Były po bokach takie inne wejścia jedno zarośnięte mchem, ale on powiedział, że tutaj  nie wchodzimy bo tam jest wieczna zima. Odsunął ten mech i zobaczyłem spore jezioro, które było zamarznięte i lód taki, że mróz z 30-40 stopni. Zasłonił i powiedział idziemy dalej. Wszedłem w przestrzeń może 50 metrów i zobaczyłem przyrodę, ale tak fantastyczną, że nie da się tego  słowami opisać. Nie ma na ziemi takiej roślinności, kwiatów, drzew. Po tym wszystkim podziękował mi odprowadził do wyjścia ja wyszedłem i nagle się to wszystko zamknęło’’.

‘’Diabeł’’ na polnej drodze

Diabły, fauny i inne kreatury, były domeną ludzi  żyjących w  mrocznym średniowieczu, którzy mieli wchodzić w interakcje z demonicznymi bytami. Co począć kiedy podobne historie pochodzą z współczesnych nam czasów ?  W 1990 roku, w okolicach Polkowic – Głogowa na Dolnym Śląsku dwójka dzieci w wieku około 10 lat, idąc polną ścieżką, zobaczyło coś co nazwali ‘’diabłem’’.  

‘’Często spędzałem razem z kuzynką całe dnie, bawiąc się razem, jak to dzieci. Tak się składało, że nasza wspólna babcia mieszkała nieopodal domu, w którym mieszkałem, więc często wędrowaliśmy z jednego domu do drugiego poprzez polne dróżki. Będąc pewnego dnia na właśnie takiej wycieczce pieszej, idąc polną dróżką od naszej babci do mojego domu, moja kuzynka nagle krzyknęła: „Co to?”, odwracając się za siebie. Niestety, ja idąc przed siebie i patrząc na wprost, straciłem cenną sekundę, aby się odwrócić. Więc widziałem tylko część tego, co kuzynka. Za nami przebiegła z zawrotną prędkością jakaś postać, przypominająca diabła. Kuzynka widział go wyraźniej, ja widziałem, jak ta postać wbiega za płot, który był przy ścieżce. Pamiętam, że widziałem wyraźnie kopyta, na których się poruszał. Cały był czarny, pokryty jakby włosami. Dodatkowo odniosłem wrażenie, że był jakby w częściowym przysiadzie. Coś w rodzaju fauna. Moją uwagę zwróciło to, że miał kopyta i takie 2-cm futro, rzadko porośnięte, nie tak jak futro niedźwiedzia. Widziałam ogon tego stworzenia, który był cienki, długi trochę, jak z bajki, na końcu z taką strzałką’’.

Rysunek wykonany przez świadka 

Podobna historia przytrafiła się młodemu mężczyźnie w okolicy Sędziszowa Małopolskiego, który jesienią 2007 roku,  jadąc wieczorem na rowerze  zauważył jak mówił samego ‘’diabła’’. Była to stojąca w szczerym  polu wysoka istota obleczona czymś w rodzaju ‘’płaszcza’’ , jej twarz była porośnięta gęstymi włosami, a oczy jarzyły się na czerwono, które powodowały u niego hipnotyzujące i przerażające odczucie. Na głowie istota miała coś w rodzaju rogów.   W swojej książce UFO nad Podkarpaciem wyd. Poligraf 2015 opisałem podobną historię dotyczącą owłosionej istoty z czerwonymi oczami, która została zauważona przez około 30  dzieci oraz nauczycieli na koloni w 1991 roku w Hucie Komorowskiej. Istota o wręcz przeszywającym wzroku, siedziała przy ognisku, które wcześniej z powodu deszczu opuściły dzieci.   Pomiędzy trasą Psary-Pułtusk, dochodziło do obserwacji tajemniczych świetlistych kul, które widywano w lesie, lub na łąkach, ale to nie wszystkie dziwności. W marcu 1998 roku, pewna osoba spacerująca w lesie z mężem, zauważyła klasycznego  ‘’skrzata’’, który jakby nic biegł sobie po lesie. 

W pewnym momencie przykucnęłam, żeby zasznurować sobie but. I w tym momencie kątem oka zauważyłam po swojej prawej stronie jakiś ruch i automatycznie spojrzałam w tym kierunku. W tym momencie doznałam niesamowitego zdziwienia - jakieś 30 metrów ode mnie zobaczyłam małą, biegnącą postać. Istota ta przypominała w wyglądzie dokładnie bajkowego skrzata, tu zrobię opis: Wysokość około 50 cm, poruszała się, biegnąc na dwóch nogach, poruszając przy tym rękoma, tak jak człowiek, który szybko biegnie. Postać zbudowana była proporcjonalnie i ubrana podobnie jak człowiek: czapka zwisająca z tyłu i podskakująca od biegu, coś, jakby kurtka na długość poniżej pasa, spodnie i buty z zaokrąglonymi noskami. Na twarzy istota miała brodę, zupełnie jak skrzat z bajki. Całe ubranie było w odcieniach brunatnych. Istota zachowywała się tak, jakby mnie nie widziała, biegła bokiem do mnie, ale najwyraźniej spieszyła się. Cała obserwacja trwała jakieś 4 sekundy, ja cały czas byłam przykucnięta, nie poruszałam się. Po jakiś 4 - 5 sekundach zniknęła mi za drzewami. Wtedy podniosłam się i zawołałam męża. Nie odczuwałam żadnego strachu, tylko zdziwienie.

Przyjmując, że pewien procent relacji jest rzeczywiście realny, możemy zadać pytanie kim są  tajemnicze istoty. Czy w ogóle istnieją na płaszczyźnie  fizycznej czy quasi fizycznej, a może są związani z duchami natury ? Jeden z autorytetów zajmujących się badaniem fairies,  Simon Young z Fairy Investigation Society,  w rozmowie ze mną stwierdził, że ‘’one są bardziej duchowe, niematerialne niż fizyczne’’, a największy procent obserwacji stanowią dzieci i osoby sensytywne, które w momencie zmienionej świadomości, mogą wchodzić w kontakt  z różnymi istotami czy zjawiskami o wysokiej dziwności, które jednak najprawdopodobniej nie mają podłoża stricte fizycznego, ale stanowią pewne okno w naszą podświadomość, które przenikają do naszej psychiki w której ktoś niewidzialnym palcem dokonuje  iluzorycznych projekcji niczym w matriksie.  Synteza magicznych istot zawarta przez Kirka czy Wenza skłania nas do konkluzji, że mentalnie zachowują się niczym współcześni ‘’obcy’’ o ludzkiej architekturze psychicznej  ale nie do końca są życzliwi ludziom, którzy podobnie jak dawne fairies, w pewien sposób wykorzystywały i generowały cały potok sprzecznych  i kłamliwych informacji, podobne analogie możemy zauważyć wśród współczesnych kontraktowców, którzy są jedynie  ‘’narzędziem’’ wykorzystywanym  dla ‘’ich’’  własnego celu.  Siła, która stoi za wszelkimi maskami, chce pozostać anonimowa, stosując w kontaktach z ludźmi symbole wyciągnięte wprost z naszej podświadomości, często kolektywne i indywidualne,  dlatego u niektórych osób kontakt z inną rzeczywistością może przybrać  charakter  religijny jak choćby objawienia,  u innych może  występować w formie chochlików, czy ‘’diabłów’’, a jeszcze innych ‘’kosmicznych wizyt’’.

Osoby które przeżyły podobne zdarzenia proszeni są o kontakt arekmiazga@gamil.com 

 

Wykorzystana literatura do artykułu;

 

1.     Jacques Valleé, Paszport do Magonii. On UFOs, folklore, and paralel worlds…, Chicago 1969, Wyd. Henry Regnery.

2.      Leonard J. Pełka, Polska demonologia ludowa, Warszawa 1987, Wyd. ISKRY.

3. Walter Evans Wentz ‘’The Fairy-Faith in Celtic Countries’’  http://bibliotheque.idbe-bzh.org/data/cle_4cle_5jonathancle_6/cle_9/The_Fairy-Faith_in_Celtics_Countries_.pdf

4.       Materiały z archiwum Arkadiusza Miazga