Niebiańskie bitwy i zjawy

Przez całą Europę w okresie średniowiecza przetoczyła się fala fantomowych  ‘’zjawisk’’ na niebie, w postaci krzyży, ognistych tarcz, upiornych postaci czy bitew,  które były obserwowane przez tysiące  osób, które tego typu zjawiska interpretowali zazwyczaj Boskiej lub diabelskiej ingerencji. 

 

W mrokach średniowiecza widywano  na niebie znaki w postaci krwawych krzyży, komet i innych zjawisk, które wiele z nich zapewne zostało mylnie zinterpretowanych i dotyczyło typowych zjawisk astronomicznych, meteorologicznych  lub nawet przyrodniczych  jak choćby halo czy pozorne słońce. Przełom średniowiecza był niezwykle różnorodny w opisy  zjawisk, które  określano umowną nazwą komet, księżyców, słońc na niebie, płonących słupów, krwawych mieczy. W wielu przypadkach niektóre znaki traktowano bardzo złowróżbnie -  jako zły omen.  W średniowiecznych  kronikach możemy natrafić na  słowo  ‘meteor’,  które  pojawia się  w wielu opisach, ale niekoniecznie oznaczało wyłącznie zjawiska stricte  astronomiczne, na co wskazuje niezwykle interesująca  praca pt. „Nowe Ateny” ks. Benedykta Chmielowskiego z lat 1745-1746, którą z pewnością można nazwać  pierwszą  w Polsce „Encyklopedią Naukową”, w której opisano relacje dotyczące ludzi, zwierząt, królów, cudów, zjawisk astronomicznych. Meteor, jak się okazuje, nie miał czysto astronomicznej wymowy, określano tym znaczeniem wiele innych zjawisk, które wrzucano do jednego worka pod różnymi nazwami jak choćby znane z folkloru błędne ognie, które pod inną nazwą ( UAP)  do dziś są obserwowane.

„Te meteora z czterech elementów powstałe, są cztery: ogniste, wodne, powietrzne i ziemskie. Ignea - ogniste, z ognistej materii, jako to Ignis Fattus za idącym lecący, przed goniącym uciekający; jest 'plias' subtelna, tłusta, klejowata wydzielina, która tu i ówdzie lata ponad ziemią, dlatego ogniem szalonym nazywany; prości ludzie latawcami albo diabłami nazywają”[1]

Jan Długosz Polski historyk i kronikarz pozostawił po sobie bezcenne świadectwa polskiej kultury, w których możemy również znaleźć prawdziwe perełki, w postaci niezwykłych zjawisk obserwowanych na niebie, które nawet dziś trudno jednoznacznie poddać ocenie  przykładem nie będzie opis dotyczący komety zmieniających kierunki i trzech Księżyców, które dziś zapewne zostałby zinterpretowane  w wymiarze zjawiska UFO.

„Około Świąt Narodzenia Pańskiego ukazała się na niebie kometa i odbywając swój bieg w nocy około bieguna, długi swój ogon zwracała raz na zachód, raz na wschód, niekiedy na południe i północ, i trwała aż do końca miesiąca lutego. Wkrótce potem zjawiła się druga kometa w stronie wschodniej, mniejsza od pierwszej przestrzenią i długością trwania. Nadto ukazały się na niebie trzy razem księżyce”.[2]

Prócz fali dziwnych zjawisk, która przetoczyła się w okresie średniowieczna począwszy od krwawych krzyży, mieczy, tarcz i innych świetlnych zjawisk, jeszcze większą dziwnością były opisy, które przedstawiają widmowe sceny oraz postacie na niebie wyświetlane niczym z projektorów. I znów Jan Długosz opisuje arcyciekawą historię, która miała rzekomo  miejsce przed  i  w czasie bitwy pod Grunwaldem w 1410 roku.

‘’Pewni ludzie bowiem, którzy czuwali w nocy, widzieli na tarczy księżycowej ostrą niekiedy walkę między królem z jednej strony, a mnichem z drugiej. W końcu jednak mnich, pokonany przez króla i zrzucony z tarczy księżycowej, spadł szybko w dół. To dziwne zjawisko, o którym raz po raz mówiono następnego dnia, potwierdziło świadectwo kapelana królewskiego Bartłomieja z Kłobucka, który twierdził, że własnymi oczyma oglądał to widzenie. Nie mamy pewności, czy ten obraz był wytworem umysłu przepowiadającego zwycięstwo, czy wyobrażeniem jakichś nadziemskich zjawisk, czy też jakimś innym pochodzącym z ukrytych przyczyn widzeniem’’.[3]

W czasie bitwy zarówno Krzyżacy jak i wojska Polskie mały zauważyć iluzoryczną postać ubraną w szaty ‘’biskupie’’. Wybitny polski malarz Jan Matejko  ujął tą scenę na słynnym  obrazie pt. „Bitwa pod Grunwaldem” w latach 1875–1878. Nad walczącymi wojskami widać unoszącą się na niebie postać, która została wówczas zinterpretowana jako św. Stanisław, który jest patronem Polski. Czy było to przewidzenie, mit, który miał utrzymywać morale Wojska Polskiego  tego nie wiadomo, ale relacje pochodziły także z obozu Krzyżackiego.  Znaki widywane w tym okresie wywierały wpływ na światopogląd ówczesnych ludzi, którzy interpretowali tego typu zjawiska zazwyczaj w wymiarze religijnym. Podobne historie napływały z całej Europy od Anglii aż po Niemcy, a fenomen  widmowych cudów przechodził metamorfozę i ciągle ewoluował niczym współczesne zjawisko UFO. W okolicy Stralsundu nad Bałtykiem  8 kwietnia 1665 roku doszło do iluzorycznej   bitwy oraz obserwacji  ciemnego kapelusza który wpisuje się w wymiar  UFO. Opis  zdarzenia opublikowano w dniu 10 kwietnia 1665 roku w „Berliner Ordinari – Und Postzeitungen” wraz z rysunkiem, który ukazywał nie tylko projekcję bitwy, ale również spodkowaty obiekt tkwiący nad kościołem.

 

„Jest około drugiej po południu. Sześciu rybaków widzi, że na bezchmurne niebo nadciąga z północy, a zaraz potem z południa jakby wielki obłok, albo ‘ogromna chmara szpaków’.Z bliska ‘szpaki’ okazują się wizerunkami wielkich okrętów, które rozpoczynają straszliwą bitwę. Rybacy widzą nad sobą parę i dym, strzaskane wiosła i podarte żagle, łamiące się maszty, wybuchy armat. Marynarze i żołnierze w czarnych mundurach biegają po pokładach okrętów, do uszu rybaków docierają ich krzyki, huk armat, dobiega odgłos trzaskającego drewna. Flotylla przybyła z północy wycofuje się dopiero pod wieczór. Na południe od Stralsundu odpływa tylko kilka ocalałych statków. Koło szóstej zaś godziny flotylla północna zniknęła nagle, południowa wszakże nadal była obecna. Nad którą przez małą chwilkę ze środka nieba płaski okrągły kształt niczem talerz i lub też kapelusz wielkiego człowieka zjawił się im przed oczyma o barwie niby Księżyc przyćmiony, unosząc się objawił nad kościołem św. Mikołaja, gdzie też pozostał tako aże do wieczora”. [4]

Symptomem tego zdarzenia był szereg fizjologicznych następstw: drżenie, bóle głowy i kończyn, które nie mogły być tylko zwykłym przewidzeniem, tym bardziej, że analogiczne podobne przypadki o jeszcze większej skali dziwności miały miejsce w innych częściach Europy. W 1686 roku  w miejscowości Crossfeld w Anglii miano widzieć w powietrzu po  przejściu burzy  wojska duchów  nacierające na siebie i walczące, które znikły za sprawą dziwnej mgły. Opis tego zdarzenia opisał w swoich pamiętnikach generał francuski książę Sully. W Londynie w 1645 roku doszło również do podniebnych niezwykłości, które zostały opisane w publikacji ‘’ Dziwne znaki z niebios’’.

„Po południu dnia 21 maja 1645 roku, zauważono w wielu miejscach hrabstwa Cambridge ognistą kulę, toczącą się po niebie; kula ta nagle opadła na ziemię, toczyła się po niej, po czym uniosła się ku górze i znikła w powietrzu. Tymczasem w innych miejscowościach tego hrabstwa zauważono całą flotyllę latających statków, z powiewającymi w powietrzu flagami. W obu tych miejscach wkrótce potem zaczął padać ulewny deszcz i grad niezwykłej wielkości (…) Podobne zjawiska obserwowano tegoż dnia w Holandii. Widziano więc walczącego smoka i lwa oraz zastępy wojska pieszego i na koniach; na ostatku ukazała się w powietrzu flotylla statków z ludźmi, których było widać tylko do połowy, po czym wszystko to zasłoniła chmura, która nagle powstała jakby z niczego”[5]

Do przedziwnego zdarzenia, które wyrwało ze snu przerażonych mieszkańców doszło koło zamku w Lusignan 22 lipca 1620 roku we Francji. Pomiędzy zamkiem, a parkiem pojawiły się dwie uzbrojone  upiorne postacie, które długo walczyły między sobą,  po czym jedna z nich zraniona wydała z siebie przejmujący odgłos, budząc ze snu wielu mieszkańców, po czym ukazał się ognisty pas, który przerzucił się przez rzekę do parku zamkowego. Niezwykły spektakl znikł, a ludzie długo nie mogli się uspokoić.  Czy były to tylko halucynacje ludzkie, lub błędne interpretacje znanych dziś powszechnie zjawisk ? A może  za tymi wszystkimi widmowymi zjawiskami ukrywa się jakaś siła, która w danym okresie przybiera adekwatny wygląd dopasowując się do wierzeń i świadomości ludzi ?  Dziś podobnie jak przed wiekami ludzkość zastanawia się, jaka siła stoi za tymi wszystkimi niezwykłościami, głównie interpretowanych obecnością UFO i rzekomych istot pozaziemskich.  Może rację ma John Keel, pisarz i badacz który podobne zjawiska określał żywiołem  pochodzącym od tzw. ‘’superspectrum’’ energii o naturze elektromagnetycznej, która może dopasowywać się zarówno do pojedynczej osoby jak i całych  grup społecznych  i wywierać wpływ na psychikę i świadomość ludzi.  W XX i XXI wieku ludzkość swoje marzenia ukierunkowała na  kosmos,  inne wymiary  oraz   istoty pozaziemskie i w pewnym sensie ich marzenia materializują  się na naszym niebie w postaci latających spodków z których często wychodziły humanoidalne istoty które z czasem zanikły, a w ich miejsce zastąpiły  inne futurystyczne kształty w postaci trójkątów, rąbów itp. Wyobrażenia ludzkości materializowały się - niczym odbicie lustrzane  na niebie i tworzyły konglomerat niebiańskich cudów, a katalizatorem wyobrażeń w świadomości ludzkiej były przed wiekami krwawe wojny, które były domeną tamtych mrocznych czasów.  A może widmowe znaki mają zupełnie inne wyjaśnienie i należałoby ich szukać w dawnych ‘’sztukach mantycznych’’, związanych z wróżeniem i jasnowidztwem, które niegdyś praktykowano za pomocą wpatrywania się w lustro lub miski  z wodą, dzięki czemu wprowadzano się w tras,  niektórzy badacze sugerują, że tak robił Nostradamus. Sztuka wróżenia z luster jest najstarszą z dziedzin w magii, które były łącznikiem pomiędzy różnymi światami i ukazywaniu wydarzeń z innych czasów.

Jeszcze do nie dawna fantomowe postacie były widywane na niebie, które interpretowano w wymiarze religijnym z takimi zdarzeniami mogłem zapoznać się w miejscowości Łącko w woj. małopolskim. Moja  88 letnia rozmówczyni  Pani Zofia Sopata była bezpośrednim  świadkiem, czegoś co w mojej ocenie mogło mieć wymiar ‘’prywatnego objawienia’’, które znamy  z  wielu objawień Maryjnych. Tuż po wojnie w Łącku w latach 1945 - 1947 wraz z mamą była świadkiem  przedziwnych  manifestacji na niebie.   (zachowano oryginalną pisownię)

„Była taka okrągła, ubita jak bałwan, co się robi i jak my się patrzymy było blisko - jakieś 60 metrów. My to widziały tak wyżej na niebie, ale nie tak strasznie wysoko. I patrzymy się - taka okrągła kula, taka ubita, gęsta. A my widzimy: Pan Jezus - takie jakby popiersie było, ze wszystkich stron wokoło gór takie tarcze. Nie widać było tego rażącego słońca, z takimi promieniami, tylko widać takie tarcze. Nieba nie uwidziało się gołego, tylko ze wszystkich stron te tarcze wyszły i pod tą chmurkę. Tarcze były takie kolorowe, jak słońce. Pod tą chmurką Pan Jezus bolesny. My takie przerażone, ale co z tego -  nikt nie miał sił, aby klęknąć, nie dało się nawet rady ruszyć. I patrzymy się - to wszystko zaczęło się cofać, wszystko znikło. Słońce świeci tak jasno, niebieściutkie niebo. I co to będzie? Coś na źle. Moja mama mówi: „Tak cosik się złego zrobi”. Za chwilę patrzymy, a tu na nowo ta chmurka i widzimy monstrancjum i taki kielich,  nie taki okropny, wielki - taki normalny kielich i z tego kielicha widać było opłatek, że stoi na tej chmurce ten kielich, wyraźny kielich -  nie żeby to jakieś chmurki były, normalny kielich my widziałyśmy” [6]

Analizując powyższy opis, od razu rzuca  nam się  w oczy, religijny charakter  zdarzenia, który przeplata się z jasnymi tarczami na niebie.  Przypomina to dawne obrazy sakralne, na których zauważamy motywy religijne oraz widoczne na niebie płaskie chmury - niczym UFO. Warto zwrócić uwagę na to, że w trakcie zdarzenia świadkowie nie mogli się poruszać - zauważalny jest tutaj typowy syndrom paraliżu, który występuje bardzo często w czasie bliskich spotkań z UFO oraz w innych zjawiskach paranormalnych.  W 2004 roku pani Zofia, po raz kolejny styka się z przedziwną siłą, która najwyraźniej jest zauważalna jedynie dla wąskiej grupy osób.

„U nas mama, tata mówili, że jest  święto Św. Trójcy -  to jest po Zielonych Świątkach.  Ja na gazie postawiłam mleko, a słońce jeszcze nie  miało zajść i to mleko już miało się zagotować, przylatuje chłopczyk - na imię miał Paweł - i mówi, żebym prędko szła. „Jeju, co ja widzę, babciu, co ja widziałem!” „Co widziałeś?” A on mówi - taki pojazd - były na niebie trzy takie słupy do góry, ale takie okropne, a słońce takie wielkie. Słońce -  mówi - blask straciło. Suknia Pana Jezusa przechodziła w jedną stronę na drugą i - tak mówi - trzy razy. Mówi tak: „Za pierwszym razem ta suknia była biała, niebieska, różowa i tak trzy razy tak znikała. Na drugim końcu te słupy -  takie jasne , a krople były - takie języki krwawe. I takie krople krwi były niżej”- i tak się cały trząsł, co teraz będzie.  Szkoda, że ja tego nie widziałam - wychodzę jeszcze raz przed dom, tak my stanęły - tu prosto było widać słońce i stoimy, jedno z jednej strony, drugie z drugiej strony i patrzymy się, a tu słońce znowu nie ma nic tych promieni. Patrzymy się, a tu takie światło do góry i na boki  - nie widziałam nigdy, aby takie światło było i takie języki czerwone, i krople krwi. I to wtedy znikło. Patrzymy się, przechodzi osoba - suknia na dole nic się nie rusza. Suknia była poszerzona, biała i głowa jakby była, taka okrągła, a nóg tu nie było widać, tylko samą suknię. I patrzymy się - przechodzi ta osoba raz, drugi, trzeci - to za pierwszym razem było widać to światło, krew, języki ognia. Dziewczynka Sonia uciekła pod ścianę, bo się bała. Mówi: „Jeju, ja nigdy takiego nie widziałam” i cała się trzęsła. My staliśmy przeląknięci okropnie i ta osoba znikła. I tak stoimy i wołam: „Jola! Ty widzisz, jak ta osoba przechodzi?” A one mówią, że nic nie widzą wcale. One prosto się patrzyły -  nic nie widziały.  Za chwileczkę - może uszło z minutę  - patrzymy się, a znów taki błysk, wychodzi taka osoba i wtedy dopiero wiedziałam, co to jest. Wychodzi Pan Jezus. Suknia się nie ruszała na dole, tak jakby się przesuwała, tak delikatnie - na ramionach i na boku. Taka jakby wiśniowa, czerwona była szata i tak samo nie było widać twarzy - ino ta suknia. Nie było widać oczów, twarzy, takie to było białe w postaci człowieka. Dzieci to narysowały, żeby miały pamiątkę’’.

Najprawdopodobniej  obie manifestacje nie rozegrały się na planie fizycznej rzeczywistości, jaką znamy, ale miały związek z rodzajem  projekcji rzutowanej  wprost do świadomości osób, podobnie jak w przypadku objawień Maryjnych, które są zauważalne jedynie dla niewielkiego grona wybranych, ale czasem jak w przypadku ze Słowacji  również fotografowane -  tak było,  w miejscowości Turzovka w 1958 roku.  W okolicy tej miejscowości gajowy Matous Lasut miał zauważyć postać, którą miała być Matka Boska przekazująca mu zdarzenia, oraz holograficzne obrazy związane z naszym światem. Zdarzenie  cechowało się wszelkimi aspektami, które znamy z ‘’wzięć’’ oraz poczucia zaginionego czasu. W 1966 roku w tej samej okolicy  grupa pielgrzymów zauważyła nad lasem białą mgłę, w której następnie pojawiła się Matka Boska monstrualnych rozmiarów. Postać została uwieczniona przez jednego z pielgrzymów na zdjęciu.  Z czymś podobnym spotkał się mieszkaniec z okolic Wiśniowej pow. ropczycko–sędziszowski, który  na początku lat 90 jadąc samochodem późną nocą, zauważył nad drogą trzy ciemne postacie, które miały wg. kierowcy około 4 metrów wysokości, te same widmowe postacie zauważył ponownie na tle nieba, który zinterpretował  ‘’zjawisko’’ jako zły omen. Na przykładzie powyższych  opisów widzimy jak jakaś nie dająca się  zdefiniować siła o naturze para fizycznej potrafi wyreżyserować  różne obrazy, dla której niebo jest niczym płótno dla artysty. Świetnie podsumował w latach 80 – tych XX wieku konglomerat zjawisk paranormalnych jeden z najstarszych polskich ufologów Janusz Thor pisząc.

„Wydaje się jakby zawsze jedna, możliwie, że zawsze ta sama paranormalna,  nadprzyrodzona siła pod różną formą i postacią dokonuje od czasu do czasu wycieczek w otaczający nas świat, który uznajemy za naturalny. Wycieczki zacierają za sobą ślady niezwykle starannie i zawsze w taki sposób, aby nigdy nie pozostawić po sobie bezspornego dowodu swego istnienia, natomiast zawsze wywołać wątpliwości co do realności, względnie iluzoryczności zjawiska (…)Można by dojść do wniosku, iż wszystkie irracjonalne zjawiska polegają na wtrącaniu się w świat  i sprawy ludzkie jakiejś siły z zewnątrz’’.[7]

Kiedy jedne manifestacje mają wymiar masowy, inne jak w przypadku Łącka miały  bardziej prywatny charakter    i  odzwierciedlają, jak nieznana siła  potrafi wpływać na świadomość, projektując w niej to, co tylko zapragnie: od bajkowych chochlików,  niebiańskie zjawy, UFO, aż po religijne odniesienia. Można rzec - jest czarodziejem umysłu w zależności od tego na co nasza świadomość jest nastawiona.

 

---

[1] http://zmiennoksztaltne.blogspot.com/2015/10/pierwsza-polska-encyklopedia-o.html

[2] Arkadiusz Miazga ‘’Magiczna Rzeczywistość’’ wyd. Ridero 2018 str. 25

[3] http://staropolska.pl/sredniowiecze/dziejopisarstwo/Dlugosz.html

[4] Johannes Fiebag, Inni,  cyt., s. 67–68.

[5] Janusz Thor, Latające talerze, Warszawa 1961r., s. 35.

[6]  Rozmowa przeprowadzona z 88 - letnią Zofią Sopatą w dniu 18 maja 2017 roku .

[7] Lucjan  Znicz Sawicki, UFO próba oceny, 1996, wyd. Amber, s. 230.