Nocne spotkanie z "szarakiem" (Wejherowo jesień 1997/1998)

Wczesną jesienią 1997 lub 1998 roku około pięcioletni wówczas chłopiec po przebudzeniu się w nocy ujrzał w pokoju tajemniczą postać przypominającą swym wyglądem „klasycznego szaraka”. Gdy niespodziewany gość zbliżył się na bliską odległość do świadka zdarzenia, ten nagle stracił przytomność. Kilka dni później u chłopca rozwinęła się poważna choroba, w wyniku której lekarze nie dawali świadkowi więcej niż 1% szans na przeżycie. 

 Autor artykułu Marcin Stachurski 

O niniejszym zdarzeniu dowiedziałem się w lipcu bieżącego roku, kiedy to otrzymałem od Marka Sęka (Radio Paranormalium) kopię korespondencji od słuchacza radia, następującej treści:

 

„Rok 97 lub 98, mając 4 lub 5 lat mieszkaliśmy z rodzicami w jednym dużym pokoju w 5 osób. Rodzice i 2 starszych braci. Pewnej nocy śpiąc na rozkładanym łóżku obudziłem się i zobaczyłem takiego szaraka, jednak wyglądał on inaczej niż wszystkie, bardziej bajkowo, nie miał czarnych oczu tylko duże podobne do ludzkich. Co ciekawe nigdy w tamtym czasie nie oglądałem filmów na ten temat ani się tym nie interesowałem. Świtało odbijające się od jego skóry dawało zielona poświatę, miał 4 palce u rąk i nimi machał robiąc kółka rękoma i podchodził do mnie. Nie mogłem się ruszyć ani krzyczeć, to znaczy myślałem że krzyczę ale nic z tego nie wynikało. Nie miało żadnego efektu. Kiedy był już bardzo blisko straciłem przytomność. Co ciekawe chwilę później zachorowałem na plamice Schönleina-Henocha. Chorobę co do której nie wiadomo skąd się bierze. W moim przypadku zmutowała się tak mocno, że lekarze z Gdańskiej Akademii dawali mi nie więcej niż 1% szans na przeżycie. To co się działo ze mną było straszne w tamtym czasie, dostawałem dawkę sterydów jak dla dorosłego człowieka. W skrócie to bardzo dziwne, że po tym wydarzeniu nagle zachorowaniem na coś takiego. Pamiętam jeszcze przebłyski z tego okresu o książce o ufo, były w niej ilustracje spodków a okładka była niebieska. Szczerze mówiąc nawet nie wiem co to była za książka i czy w ogóle ja czytałem. I najważniejsze pytanie skąd ją miałem. To jeśli chodzi o ufo. Natomiast jeśli chodzi o sprawy paranormalne to miałem parę przypadków. Pierwszy z nich to śmierć dziadka. Miałem wtedy z 11 lat może wtedy, z babcią, mieszkaliśmy w wielorodzinnym domu na 1 piętrze, schody były tak stare że nawet jak małe dziecko szło po nich to było to słuchać. Pewnego dnia jak dziadek był w szpitalu usłyszałem pukanie do drzwi, donośne trzy razy. Podbiegłem do drzwi ale nikogo tam nie było i nie było słychać że ktoś idzie po schodach. Wróciłem do babci i powiedziałem Jej o tym. Ona tylko powiedziała, że pewnie dziadek się przyszedł pożegnać, i 15 min później dostała telefon, że zmarł. Co ciekawe to u nas rodzinne. Będąc starszym moja Mama opowiadała, że podobnie było z śmiercią prababci. Kolejna historia odnosi się do, może dwóch lat wstecz, moja córka miała wtedy parę miesięcy. Moja narzeczona poszła na zakupy a ja z małą zostałem sam. Wszystko było ok, do momentu kiedy wziąłem ją na ręce ona się wzdrygnęła i patrząc w jeden punkt zaczęła płakać jakby ją ze skóry obdzierali. Wystarczyło mnie to, poczułem się nieswojo, obróciłem Ją w przeciwną stronę i ma chwilę było ok ale później znów zaczęła płakać. Poczułem obecność czyjąś i stanąłem z małą pod ścianą bo nie wiedziałem co mam zrobić w tej sytuacji. Moja narzeczona przyszła z zakupów i się śmiała ze mnie, że jestem nienormalny. A tydzień później okazało się że, sąsiad z naprzeciwka ( blok ułożony w literę U) zmarł i jego ciało leżało tydzień w domu bo nikt się nim nie interesował. Wydaje mi się, że moja córka po prostu widziała jego ducha dlatego się tak bała. Proszę o anonimowość i chętnie odpowiem na jakieś pytania czy coś”.

Jeszcze tego samego miesiąca skontaktowałem się kilkukrotnie ze świadkiem zdarzenia. Z ustalonych informacji wiadomo, że zdarzenie rozegrało się prawdopodobnie wczesną jesienią 1997 lub 1998 roku w Wejherowie. Chłopiec po przebudzeniu się w nocy ujrzał w pokoju tajemniczą postać przypominającą swym wyglądem „klasycznego szaraka”, która szła bardzo powoli w jego stronę i w takim samym tempie poruszała rękoma robiąc nimi kółka. Postać poruszała się od strony okna w kierunku łóżka, na którym leżał chłopiec zwrócony twarzą na wprost okna. W tym samym czasie istota poruszała także delikatnie "ustami". Wzrost postaci oscylował ok 120-140 cm. Istota miała po cztery, długie palce u rąk. Budowa ciała była raczej wątła.  Głowa duża, nieproporcjonalnie większa do reszty ciała. Postać posiadała duże, „bajkowe” i podłużne zielone oczy, które świadek opisał tak: „Mniej więcej wyglądało to tak: oczy ciemne zielone i wydłużone jakby jajowate”. „Tak jak mówiłem, były one bajkowe, jakby z kreskówki ale jednak przypominające ludzkie. Oczy były jajowate nie jak u Azjatów, tylko w pionie”. Istota miała małe usta bez warg (lub były bardzo małe, gdyż świadek ich nie dostrzegł). Ponadto postać posiadała dwa otwory, które prawdopodobnie spełniały funkcję nosa. Świadek nie widział aby postać miała odstające uszy, a z faktu że istota szła przodem w kierunku chłopca, ten nie mógł zobaczyć czy miała jakieś otwory w ich miejscu etc. Tajemniczy gość nie miał na sobie ubrania. Skóra była koloru ciemno zielonego, który dało się dostrzec tylko dzięki lampie ulicznej która oświetlała pokój (udało ustalić się, że było to jedyne światło, jakie oświetlało w nocy pokój, zaś lampa uliczna znajdowała się na przeciwko okna w odległości kilku metrów). Świadek nie pamięta ilości palców oraz wyglądu stóp. Płeć osobnika nie jest znana/ nie była widoczna.

 

1. Przybliżony wygląd sylwetki zauważonej w nocy postaci.

W pokoju panowała zupełna cisza, często występująca podczas ufologicznych bliskich spotkań i znana jako tzw „czynnik Oz, którą świadek opisał słowami: "Nic nie słyszałem, była głucha cisza, taka zupełna, przerażająca albo mój mózg po prostu się zablokował i nie przypominam sobie tego”. Jak świadek przyznał, takiego uczucie nigdy później już nie zaznał w swoim życiu. Istota także w żaden sposób się nie komunikowała się ze świadkiem. Chłopiec również nie odczuwał żadnego zapachu ani posmaku w ustach, gdyż jak stwierdził: „Byłem w takim psychicznym amoku, że niestety nie zwróciłem na to uwagi i nie jest w stanie powiedzieć”. Na początku zdarzenia świadek był zaciekawiony zaistniałym widokiem, jednak później ciekawość przerodziła się w ogromny strach. Chciał krzyczeć by obudzić pozostałych członków rodziny, ale nie mógł się poruszyć ani wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Kiedy istota była już bardzo blisko chłopca, ten stracił nagle przytomność. Wg jego relacji, wydawało mu się, że w trakcie obserwacji: „Czas po prostu zwolnił a to wszystko trwało około półtorej minuty”.

 

2. Schemat pokoju w którym rozegrało się nocne spotkanie z „szarakiem”.

Kolejnego dnia po nocnym zdarzaniu świadek zaczął odczuwać pierwsze objawy choroby. Pojawiły się bóle brzucha, które były odczuwalne także w kolejnych dniach. Prawdopodobnie po tygodniu pojawiły się także plamy na skórze.

Gdy dopytywałem się świadka, czy po zdarzeniu odnalazł na swoim ciele jakieś nienaturalne ślady (np: ślady ukłuć lub kropki zaschniętej krwi na ciele lub pościeli), lub jakieś małe blizny etc, udało dowiedzieć się, że świadek posiada na stopie zagadkową bliznę, którą opisał słowami:

„Wie Pan, mam bliznę na stopie. Moja Mama mówiła mi, że to właśnie od tej choroby przez siniaki. Jednak miałem je na całym ciele i nie bardzo rozumiem dlaczego akurat na stopie miała by pozostać blizna. Może to również wynikać z mojej niewiedzy medycznej, nie neguję. Po prostu to dziwne”.

 

Świadek zwrócił uwagę na tą bliznę dopiero po jakimś czasie – oddajmy świadkowi ponownie głos:  „Ja tej blizny nie widziałem, bo w trakcie choroby nie byłem w stanie się nawet ruszyć i człowiek jak po prostu ma 1% szans na przeżycie nie zwraca na to uwagi, no a od razu po zajściu to tak samo nie zwróciłem na to uwagi, zresztą które dziecko zwraca na to uwagę. Dopiero jak byłem trochę starszy zobaczyłem ją i spytałem się mamy, na co ona odparła, że to blizna po tej chorobie. Dodam, że żadnej operacji lub jakichkolwiek uszkodzeń stopy nie miałem wtedy”.
(…) „Jeśli chodzi o tą bliznę to nie mam żadnego zgrubienia, ani nie czuć żadnej gulki. Wygląda to tak jakby ktoś po prostu wyciął mi kawałek skóry, bardziej to wgłębienie” (…). „Załączam zdjęcia blizny, jak Pan widzi, widnieje na nich wklęśnięcie jakby coś było wycinane, kiedyś to było bardziej widoczne, jednak jakby nie było minęło dobrych 20 kilka lat od tej sytuacji” (...).

 

3. Zdjęcia obrazujące zagadkową bliznę na nodze świadka.

 

Jak to często ma miejsce u świadków obserwacji NOL, również w tym przypadku należy zaliczyć świadka do osób „sensytywnych”, który prócz zdarzenia ufologicznego, doświadczył w swoim już dorosłym życiu także zdarzeń  z natury paranormalnej, o których mowa jest w relacji. Ponad to świadek dodał, iż: „Mam w losowych momentach uczucie, że ktoś jest, czuje czyjąś obecność czasami, no i kątem oka widzę (najczęściej w pracy), że ktoś stoi albo idzie w moim kierunku, jednak tam nikogo nie ma. Już zdążyłem się do tego przyzwyczaić i nawet mnie to nie rusza”. (…) „Jeśli chodzi o takie dziwne rzeczy, to znam emocje danej osoby, intencje, w sensie wiem czy jest do mnie nastawiona pozytywnie, co czuje. Może to po jakaś forma empatii dużej ale nawet jak widzę w tv jak jest jakaś scena wyniosła to od razu czuje, że mi oczy zalatują łzami. Albo może to normalne i po prostu nigdy nie poznałem osoby tak empatycznej. Ale wydawało mi się, że może warto to nadmienić. Chciałbym jeszcze nadmienić, że jestem wielkim fanem Radia Paranormalium, wszystkie debaty odsłuchane, skłoniła mnie do napisania do Państwa seria "Mówią Świadkowie". Bo tak to cały czas człowiek słyszy, że wariat, że to sen był. Ale ja dokładnie pamiętam tą postać, ten strach i to nie mógłby być sen po prostu (podkreślenie M.S). Nadmiernie jeszcze, że jako już starszy chłopak zafascynowałem się OOBE. Próbowałem wyjść z ciała dobre dwa lata i nic. Oglądałem poradniki, czytałem książki np. Darka Sugiera "Miłość i wolność po za ciałem". W końcu postanowiłem, że albo dziś albo wcale. Udało mi się wyciszyć, przestałem czuć własne ciało i oddech oraz bicie serca. Nagle zrobiło się jasno a obok mnie stały po 2 na każdą stronę postacie jakby cienie. Widać było zarys tułowia i głowy a oburącz trzymały takie tace w kształcie gwiazdki "shuriken". Szczerze mówiąc tak jakoś dziwnie odczułem, że to sala jakaś operacyjna. I znów nie było nic słychać. Po chwili się wybudziłem ale to było tak przerażające, że przestałem się interesować OOBE na dobrych paręnaście lat. Szczerze mówiąc nie wiem jak to interpretować, czy to wymysł mojego mózgu, czy może Oni zrobili mi coś, dzięki czemu nie mogę wyjść z ciała? Ostatnio to do mnie wróciło, ale nie jakoś specjalnie. Po prostu lubię zasypiać czując jak moje ciało się odpręża, ale już nic nie widuje po prostu się odprężam i zasypiam„(…).

Czy następstwem nocnego zdarzenia z tajemniczym gościem była poważna choroba chłopca, któremu lekarze dawali tylko 1% szans na przeżycie? Czy może choroba była „procesem naturalnym”, zaś bliskie spotkanie z „szarakiem” miało na celu ostrzeżenie świadka przed zbliżającym się zagrożeniem życia, które objawiło się w kolejnych dniach po zdarzeniu? Równie dobrze możemy spekulować, czy podczas nocnego spotkania doszło do jakiejś (?) „interwencji” w zdrowie chłopca ze strony istoty? Choć ta hipoteza wydaje się być mocno naciągana, jednak mając na uwadze znane na Świecie dziesiątki podobnych przypadków nocnych odwiedzin (i abdukcji), w połączeniu z utratą świadomości świadka oraz zagadkową blizną na nodze, wydaje się być wcale nie niemożliwa.

Niestety bez przeprowadzonej regresji hipnotycznej nie dowiemy się co działo się podczas nocnego spotkania, gdy świadek stracił przytomność, a jaki był prawdziwy cel wizyty możemy się jedynie domyślać.

Sceptycy zaś zapewne powiedzą, że świadkowi będącemu pod wpływem ufologicznej książki po prostu przyśnił się sen z „szarakiem” i problem mamy z głowy, ale czy na pewno?

Źródło:

Korespondencja ze świadkiem zdarzenia z lipca i sierpnia 2022 r.

Archiwum Marka Sęka (Radio Paranormalium)

Archiwum Marcina Stachurskiego

 

 

 

 

Wrocław, sierpień 2022 r.